Felix de Rooy

Felix de Rooy
Plaats uw zelfgemaakte foto hier
Geboren 3 november 1952
Geboorteland Curaçao
Beroep beeldend kunstenaar, theater- en filmregisseur
(en) IMDb-profiel
(nl) Moviemeter-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

Felix de Rooy (Curaçao, 3 november 1952) is een Curaçaos beeldend kunstenaar, theater- en filmregisseur, curator en verzamelaar. Hij won verschillende filmprijzen, zoals de Paul Robeson-prijs in Burkina Faso en de Saúl Yelín-prijs in Havana, Cuba.[1]

Biografie

De Rooy groeide op in Curaçao, Suriname en Mexico.[2] Hij werd opgeleid aan de Vrije Academie van Psychopolis in Den Haag. Terug in Curaçao ontmoette hij Norman de Palm die zijn levenspartner werd. Samen gingen ze naar de New York-universiteit, waar hij filmregie in 1982 afstudeerde als Master of Arts in filmregie en De Palm in educational theatre.

De Rooy is zich zeer bewust van zijn Afro-Caraïbische identiteit en gebruikt die ook in zijn creatieve uitingen. Hij maakt schilderijen, tekeningen, collages, assemblages en installaties en becommentarieert op deze wijze het slavernijverleden, met als doel het debat over witte en zwarte historie levend te houden. Zijn onderwerpen zijn transculturalisme en de manier waarop verschillende culturen elkaar zien. Hij noemt zijn stijl psychic realism; hij maakt kleurrijke dromerige afbeeldingen waarin menselijke en mythologische figuren centraal staan.

In de tentoonstelling Wit over Zwart (1989) in het Amsterdamse Tropenmuseum toonde De Rooy welke stereotypen en vooroordelen in strips, gebruiksvoorwerpen, speelgoed, boeken en reclameaffiches gereflecteerd worden.[3]
Samen met René Wissink gaat de Rooy in Amsterdam een Surinamemuseum inrichten dat volgens planning in 2023 de deuren openstelt.[4]

Filmografie

  • Buladó (magisch-realistische film) (2020, als acteur in de rol van opa Weljo)
  • Double Play (2017, als production designer)
  • The Renny Show (2015, als schrijver en regisseur)
  • Roest & Koraal (2013, als maker, samen met Kirk Claes)
  • Muhe Frida (2011, als maker)[5]
  • Island Reflections (promotievideo) (2011, als maker, samen met Kirk Claes)[6]
  • Marival (documentaire) (1997, als regisseur)
  • Ava & Gabriel - Un historia di amor (1990, als regisseur en artdirector)
  • Almacita di desolato (1986, als regisseur en production designer)
  • Desiree (1984, als regisseur)
  • Joe's Bed-Stuy Barbershop: We Cut Heads (1983, als artdirector)

Prijzen

Bibliografie

  • 2012 - Ego Documenta: The Testament of My Ego in the Museum of My Mind; Visual art, theater, film, exhibits, portraits, writings met Stefan van Raaij en Barbara Martijn, design door René Wissink (Atelier Argos) (ISBN 978 9460222092)[8]
Bronnen, noten en/of referenties
  1. ↑ Felix De Rooy. African Film Festival, Inc.. Geraadpleegd op 10 november 2018.
  2. ↑ Biography. Curaçao Art (2014). Geraadpleegd op 10 november 2018.
  3. ↑ Vroeger waren het de zwarten, nu de moslims. Kennisplatform Integratie & Samenleving (1 juli 2015). Gearchiveerd op 10 november 2018. Geraadpleegd op 10 november 2018.
  4. ↑ Amsterdam krijgt een Suriname-museum Patrick Meershoek (Parool), 16 september 2021, bezocht 17-9-2021. Gearchiveerd op 24 september 2022.
  5. ↑ New Film: Felix de Rooy’s “Muhe Frida”. Repeating Islands (14 juni 2011). Gearchiveerd op 10 november 2018. Geraadpleegd op 10 november 2018.
  6. ↑ Curacao - Island Reflections - 10 artists Tour. Curacao Tourist Board (13 oktober 2011). Gearchiveerd op 1 juli 2019. Geraadpleegd op 10 november 2018.
  7. ↑ Curaçaose Felix de Rooy krijgt Gouden Kalf voor de Filmcultuur. curacao.nu (9 september 2024). Geraadpleegd op 10 september 2024.
  8. ↑ Ego documenta: the testament of my ego in the museum of my mind: visual art, theater, film, exhibits, portraits, writings. Worldcat. Gearchiveerd op 11 november 2018. Geraadpleegd op 10 november 2018.