Nicole Eisenman

Nicole Eisenman (Verdun, 1965) is een Amerikaanse kunstenares, vooral bekend voor haar maatschappijkritische olieverfschilderijen en beeldhouwwerken. Ze maakt ook installaties, tekeningen, etsen, lithografieën, monotypes en houtsneden.

Zij werd meerdere malen onderscheiden en wordt beschouwd als één van de toonaangevende hedendaagse figuratieve kunstenaars.[1][2][3] Naast haar statements over de moderne maatschappij is haar femistisch en queer activisme een belangrijk aspect in haar kunst.[1] Haar werken zijn zowel humoristisch als teder[2][3], niet polariserend maar confronterend, en getuigen van een humanistische en universalistische houding.[2]

Eisenman woont in Brooklyn. Ze is moeder van twee kinderen.[1]

Misthoorn gaat op pad (2007)

Biografie

Jeugd en opleiding

Nicole Eisenman werd geboren in 1965 in Verdun[4]. Haar vader was een Amerikaanse psychiater die daar tijdelijk als militair psychiater voor het Amerikaans leger actief was.[5]

Ze is van Duits-Joodse afkomst. Haar overgrootmoeder Esther Hamerman was een Poolse kunstschilderes.[6] [7][8]

In 1970 verhuisde het gezin Eisenman van Frankrijk naar Scarsdale in de staat New York. Daar bracht ze haar jeugd door. Ze ging studeren aan de Rhode Island School of Design. In 1986 won ze de "Rome Award", waardoor ze een jaar in Rome kon studeren, waar ze kennis maakte met de schilderkunst uit de Renaissance.[9]

Ze studeerde in 1987 af met een Bachelor of Fine Arts in schilderen.[10]

East Village

Onmiddellijk daarna verhuisde ze naar New York, waar ze in de kunstenaarskringen van de punkscene in East Village verbleef[11][12] en zich vrij kon uiten als lesbische persoon.[8] De volgende vijf jaar overleefde ze met allerlei baantjes, zoals marmerimitatie schilderen in hotellobby's en patina aanbrengen in een beddenfabriek.[1][8]

Begin jaren '90 werd ze opgemerkt voor haar installaties met tekeningen en grote tijdelijke muurschilderingen.[13] Die waren gekenmerkt door humor met maatschappijkritische inslag en kritiek op het beleid rond gender en seksualiteit.[14]Ze kon met succes deelnemen aan nationale en internationale groepstentoonstellingen en exposeren in galerijen. Vooral door de bemiddeling van Jack Tilton[8], die haar als eerste vertegenwoordigde,[15] kon ze vanaf 1992 van de kunst haar beroep maken.[1][16] De volgende jaren won ze verschillende awards. In 1995 nam ze deel aan de Whitney Biënnale van New York.[8]

Maatschappelijke thema's

Begin jaren 2000 verminderde de belangstelling voor haar werk. De onzekerheid als kunstenaar werd het belangrijkste thema van haar werk, wat zich op artistiek vlak vertaalde in een psychologische zoektocht naar de kunstenares in zichzelf en op de plaatsen die ze had bezocht, zoals de tekenschool en haar leven in East Village.[8] Zij zocht naar nieuwe technieken en stijlen.[14]

Tussen 2003 en 2009 gaf Eisenman les aan het Bard College in Annandale-on-Hudson.[17]

Rond 2008 verlegde ze met succes het thema van zich zelf naar de wereld rond haar[18]: de klimaatproblematiek, de armoede, maatschappelijke problemen, het verlangen naar betere tijden.[14] Vanaf 2012 ging ze meer aandacht besteden voor de beeldhouwkunst en installaties met figuratieve beelden. Ze kwam terug op de voorgrond als kunstenares en won verschillende prestigieuze prijzen.

Na de verkiezing van Trump in 2016 werd de politieke situatie in de Verenigde Staten een cruciaal thema in haar werk. Haar belangrijkste werk in die tijd was "Procession" uit 2019 dat getoond werd op Whitney Biënnale.[14]

Zij wordt ondertussen erkend als toonaangevend kunstenaar, met wereldwijde deelname aan grote tentoonstellingen, waaronder solotentoonstellingen zoals in Baden-Baden in 2017[19] en Londen in 2023[14]. Ze wordt sinds 2019 vertegenwoordigd door het internationale huis Hauser & Wirth[8] en verder door de galerijen Anton Kern in New York en Susanne Vielmetter in Los Angeles.[19][20] Ze werkte eerder samen met Galerie Barbara Weiss.[21]

Werk

Het oeuvre van Eisenman bevat een grote verscheidenheid aan stijlen, maar wordt vooral gekenmerkt door het allegorisch karakter en de vermenging van autobiografische elementen met historische en fictieve verhalen die een statement geven over hedendaagse sociaal-politieke conflicten[19] of maatschappelijke problemen in de moderne tijd. Ze doet dit met humor, komische elementen en strip- of cartooneske figuren waardoor de toeschouwer gemakkelijker geneigd is haar te volgen in haar feministisch wereldbeeld.[22]

Schilderijen

Eisenmans figuratieve olieverfschilderijen bevatten vaak op speelse wijze elementen van seksualiteit, komedie en karikatuur, waarmee ze op een kritische, maar humoristische wijze commentaar geeft op de sociaal-politieke kwesties van het moment. Thema's zijn onder meer gender, identiteit en seksualiteit, de recente maatschappelijke en bestuurlijke onrust in de Verenigde Staten, de protesten rond Black Lives Matter[23] en de impact van technologie op persoonlijke relaties en romantiek.[14]

Hiervoor maakt ze dikwijls gebruik van verschillende stilistische en compositorische elementen uit de kunstgeschiedenis, van de renaissance tot het modernisme en speelt ze met kleuren en vormen om dieper naar het individu te kijken dan louter de raciale of seksuele identiteit.[18][24]

Op de schilderijen van Eisenman komen vaak personages voor die zijn geïnspireerd op haar vrienden en haarzelf in situaties die zij observeert vanuit een cultureel en hedendaags perspectief.

Naast grafische kunst wordt ze ook beïnvloed door strips, cartoons, punkrockcultuur en andere artiesten om haar heen.[1] Het grootste deel van haar vroege werk werd geïnspireerd door Edvard Munch, Philip Guston en Amy Sillman.[25] Het werk van Janine Antoni, Marlene Dumas, Kiki Smith en Nicola Tyson inspireerden haar in haar zoektocht naar een eigen eigen artistieke stem.

Beeldhouwwerken
Sketch for a Fountain (Münster)

Eisenman maakt ook vreemde sculpturen.

Love or generosity (2020), Amsterdam [26]

Haar bronzen beeldengroep "Sketch for a Fountain", waaraan ze in 2012 begon, werd in 2017 tentoongesteld ter gelegenheid van "Sculpture Projects 2017" in Münster. De beeldengroep werd tijdens de tentoonstelling beklad, één van de hoofden van de vijf rustende figuren werd afgezaagd, een ander vertrapt, vermoedelijk wegens homofobie.[8][27] Dit leidde tot een controverse en via fondsenwerving werd een exemplaar van "Sketch for a Fountain" aangekocht en bevindt zich sinds september 2021 defintief in Münster.[28]Er zijn lichte verschillen met het origineel.[29]

Het origineel van de beeldengroep werd in 2019 door het Nasher Sculpture Center verworven [30] De aankoop werd gefinancierd door het Kaleta A. Doolin Acquisitions Fund for Women Artists en The Green Family Collection.[31]

Ook in een openbaar park in Boston bevindt zich een variant met de naam "Grouping of Works from Fountain".[32]

In Amsterdam staat sinds 2020 haar 5 meter hoog beeld "Love or generosity", dat een poortwachter van het gerechtsgebouw uitbeeldt.[33]

Veelzijdige kunstenares

Eisenman maakt ook installaties, tekeningen, etsen, lithografieën, monotypes en houtsneden.[34] In haar composities verwerkt ze elementen uit de mediacultuur, zoals komische tekeningen, pornografie, het dagelijkse tv-leven en reclame.[35] Daarbij maakt ze gebruik van verschillende schilderstijlen toe, zoals de naïeve voorstellingen van Henri Rousseau, de gruwel van Goya of de karikaturen van Georg Grosz en James Ensor.[14]

In 2019 viel ze op de Whitney Biënnale op met haar project "Procession", waar 9 reusachtige figuren een kar met vierkante wielen trekken.[8]Hierin verwerkte ze diverse materialen.[36]

In 2022 maakte ze een gigantische installatie "Makers' Muck" waarin de kunstenaar als pottenbakker omringd wordt door haar gemaakt of niet afgemaakt werk.[23]

Feminisme/Queer

Eisenman is lesbisch. Seksualiteit en identiteit, waarmee ze worstelt,[8] zijn dikwijls een thema in haar werk.[24][16][8] Ze stelt vrouwen doorgaans voor als sterke figuren.[22]Het onbegrip van haar vader voor haar identiteit heeft haar getekend.[37] In een interview in 2016 met The New York Times zei Eisenman over haar genderidentiteit: "Ik ben genderfluïde, maar ik gebruik het voornaamwoord 'zij'. Ik geloof in een radicale verbreding van de definitie van 'zij'.[6] Sinds 2019 is haar houding gewijzigd, ze noemt zich zelf niet langer queer, maar lesbisch.[8] Eisenman gebruikt voor zich zelf expliciet de voornaamwoorden ‘zij/haar’ en niet die/hen/hun’.[8]

Zij is zeer actief in feministische en queer georiënteerde kunstevenementen en het thema komt dikwijls uitgebreid aan bod in haar interviews.[38]

In 1994 en 1995 nam ze deel aan tentoonstellingen "Bad Girls" met Rachel Lachowitz en Janine Antoni. In deze organisatie kreeg een jonge generatie Amerikaanse vrouwelijke kunstenaars de kans om feministische standpunten te vertolken en maatschappijkritische uitspraken met een seksueel-feministische connotatie te doen.[39][40] Er waren exposities in onder meer het Institute of Contempory Arts in Londen, het New Museum in New York en de New Wight Gallery in Los Angeles.

In de tentoonstelling Shifting the Gaze Painting and Feminismin 2010 in het Joods Museum van New York was haar schilderij "Seder" te zien.[41]

Samen met A.L. Steiner is ze medeoprichter van het queer/feministische Ridykeulous, dat tentoonstellingen en evenementen organiseert die betrekking hebben op de promotie van queer- en feministische kunst.[42][8]

Eisenmans werk was aanwezig op de tentoonstelling "Women Painting Women" in 2022 in het Modern Art Museum of Fort Worth.[43]

Erkenning

Eisenman heeft talloze beurzen en prijzen ontvangen, waaronder de Lois Comfort Tiffany Grant (1995), de Penny McCall Foundation Grant (1995)[20], de Guggenheim Fellowship (1996), het Cabinet Magazine Paper sculpture project (2002), de Carnegie Prize (2013) [44], de Anonymous Was a Woman Award (2014) [45] en de Suzanne Deal Booth/FLAG Art Foundation Prize in 2020.[46][47].

Ze ontving een MacArthur Fellowship 2015 voor haar inspanningen in "het reproduceren van de menselijke figuur, zodat het opnieuw de culturele betekenis krijgt die tijdens de opkomst van de abstractie in de twintigste eeuw naar de achtergrond was verdwenen" [48]

In 2018 werd ze verkozen tot lid van de American Academy of Arts and Letters.[49]

Tentoonstellingen (selectie)

De volledige lijst van tentoonstellingen waaraan ze in groep of solo heeft deelgenomen is vermeld op de website van Vielmetter Los Angeles,[20] één van de galerijen die haar vertegenwoordigt.

Enkele bijzondere tentoonstellingen waren:

  • 1990: Newhouse Center for Contemporary Art,Staten Island, New York: "Figuring Eros" (eerste groepstentoonstelling)[50]
  • 1992 en 1993: Shoshana Wayne Gallery, Santa Monica (eerste solo-tentoonstellingen)[51]
  • 1993: "Bad Girls," Institute of Contemporary Arts, London, UK[39]
  • 1994: Jack Tilton Gallery[52]
  • 1995: Centraal Museum Utrecht (eerste solo-tentoonstelling in het buitenland)[53]
  • 1997: Whitney Biënnale: 'Exploding Whitney', een grootschalige muurschildering van een verwoest museum. In een installatie met tekeningen nam ze een ironisch standpunt in over kunst en kunsthandel[54]
  • 1998 en 2002: Shoshana Wayne Gallery, Santa Monica[55]
  • 2007: Kunsthalle Zürich[56]
  • 2007: Le Plateau (FRAC Ile de France), Parijs [56]
  • 2012: Whitney Biënnale: portretten[1][57]
  • 2013: Berkeley Kunstmuseum, Matrix 248 (2013)[58]
  • 2014: Museum voor Moderne Kunst St. Louis (2014) en Instituut voor Hedendaagse Kunst, Philadelphia (2014): "Dear Nemesis, Nicole Eisenman 1993–2013"[59]
  • 2015: Joods Museum New York Seder [60]
  • 2016: The New Museum, New York: Al-Ugh-Ories [19]
  • 2017: Secession, Wenen, Oostenrijk: Dark Light[61]
  • 2017: Skulptur Projekte Münster [29]
  • 2019: 58e Biënnale van Venetië [62]
  • 2019: Whitney Biënnale 2019: "Procession" [63]
  • 2019 Staatliche Kunsthalle Baden-Baden [64]
  • 2021 Sturm und Drang, The Contemporary Austin: Sturm und Drang, Austin[65]
  • 2021 Astrup Fearnley Museet, Oslo: "Reus zonder lichaam" [66]
  • 2023 Whitechapel Gallery, Londen: "What Happened" [14] [67]

Musea (selectie)

Bronnen, noten en/of referenties
  1. ↑ a b c d e f g (en) Solway, Diane, "Nicole Eisenman Has Both Style and Substance", W Magazine, 21 april 2016. Geraadpleegd op 28 november 2023.
  2. ↑ a b c (en) "What Happened" Was That Nicole Eisenman Became One of America's Most Important Contemporary Artists. Juxtapoz. Museum Brandhorst, Munich (10 september 2023). Geraadpleegd op 30 november 2023.
  3. ↑ a b (en) NICOLE EISENMAN. Art in common. Geraadpleegd op 30 november 2023.
  4. ↑ (en) ULAN Full Record Display (Getty Research). www.getty.edu. Geraadpleegd op 28 november 2023.
  5. ↑ (en) Nicole Eisenman Biography. Artnet (2016). Geraadpleegd op 28 november 2023.
  6. ↑ a b (en) Solomon, Deborah, "A Conversation With Nicole Eisenman and Grace Dunham", The New York Times, 6 mei 2016. Geraadpleegd op 27 november 2023.
  7. ↑ Newhall, Edith, All in the Family. Artnews (6 March 2012). Geraadpleegd op 28 november 2023.
  8. ↑ a b c d e f g h i j k l m n (en) Ian Parker, Every Nicole Eisenman Picture Tells a Story. The New Yorker (21 februari 2021). Geraadpleegd op 30 november 2023.
  9. ↑ (en) Michael Irwin, Nicole Eisenman. Ocula (2022). Geraadpleegd op 27 november 2023.
  10. ↑ (en) BACHELOR OF FINE ARTS (BFA). Rhode Island School of Design (website). Geraadpleegd op 2023/11/27.
  11. ↑ a b (en) Parker, Ian (28 november 2023). Every Nicole Eisenman Picture Tells a Story. The New Yorker 2021
  12. ↑ (en) Laura Steward, Nicole Eisenman. Toward Common Cause at the Smart Museum of Art (2021). Geraadpleegd op 30 november 2023.
  13. ↑ (en) Kotz, Liz, "Nicole Eisenman", Artforum International, October 1993. Gearchiveerd op 3 december 2013. Geraadpleegd op 28 november 2023.
  14. ↑ a b c d e f g h (en) Nicole Eisenman: What Happened. Whitechapel Gallery (2023). Geraadpleegd op 27 november 2023.
  15. ↑ (en) NICOLE EISENMAN. Aquavella. Geraadpleegd op 30 november 2023.
  16. ↑ a b (en) NICOLE EISENMAN. Aquavella. Geraadpleegd op 29 november 2023.
  17. ↑ (en) Nina K., Nicole Eisenman. Widewalls. Geraadpleegd op 2023/11/27.
  18. ↑ a b (en) John Yau, "A Truly Great Artist", Hyperallergic, 5 juni 2016. Geraadpleegd op 28 november 2023.
  19. ↑ a b c d (en) Nicole Eisenman now represented by Hauser & Wirth. Hauser & Wirth (14 november 2019). Geraadpleegd op 28 november 2023.
  20. ↑ a b c (en) Nicole Eisenman Biography. Vielmetter Los Angeles (2023). Geraadpleegd op 29 november 2023.
  21. ↑ (en) Andrew Russeth, Nicole Eisenman Joins Powerhouse Hauser & Wirth Gallery Following Star Turns at the Venice and Whitney Biennials. Artnews (14 november 2019). Geraadpleegd op 28 november 2023.
  22. ↑ a b (en) Ann Philbin, Progress: Real and Imagined(2006), Nicole Eisenman, Radical Figures (3). Medium (2022). Geraadpleegd op 29 november 2023.
  23. ↑ a b (en) Barry Schwabsky, Nicole Eisenman. Artforum (2022). Geraadpleegd op 28 november 2023.
  24. ↑ a b (de) Jorg Heiser, Darüber ist nur noch der Sternenhimmel. Republik (28 januari 2022). Geraadpleegd op 28 november 2023.
  25. ↑ (en) Nicole Eisenman. Dicecream Magazine (26 december 2018). Geraadpleegd op 28 november 2023.
  26. ↑ Pen, Hanneloes, Nieuwe rechtbank Amsterdam: statig en strak, maar ook heel open. Het Parool (28 april 2021). Geraadpleegd op 30 november 2023.
  27. ↑ (de) Als Antwort auf homophobe und antisemitische Beschmierungen des Kunstwerks fanden sich spontan die Initiator:innen von „Dein Brunnen für Münster e.V.“ zusammen. Dein Brunnen (3 september 2023). Geraadpleegd op 30 november 2023.
  28. ↑ (de) Nicole Eisenman. Skulptur projekte Archiv. Geraadpleegd op 29 november 2023.
  29. ↑ a b (de) Kunstwerk "Sketch for a Fountain" wieder in Münste. Zeit Online (2 oktober 2021). Geraadpleegd op 29 november 2023.
  30. ↑ Nicole Eisenman's Sketch for a Fountain - by Arthur Peña. www.nashersculpturecenter.org. Geraadpleegd op 30 september 2021.
  31. ↑ a b Recent Acquisition: Nicole Eisenman, Sketch for a Fountain April 27, 2019 - October 27, 2019 | Exhibition - Nasher Sculpture Center. www.nashersculpturecenter.org. Geraadpleegd op 29 november 2023.
  32. ↑ (en) GROUPING OF WORKS FROM FOUNTAIN BY NICOLE EISENMAN. Goodman Taft (2019). Geraadpleegd op 29 november 2023.
  33. ↑ Eerste kunstwerk voor de nieuwe Amsterdamse rechtbank ‘Love or Generosity’ van Nicole Eisenman. De Rechtspraak (23 december 2020). Geraadpleegd op 29 november 2023.
  34. ↑ (en) Hirsch, Faye, Nicole Eisenman's Prints and People. ARTnews.com (13 juni 2012). Geraadpleegd op 28 november 2023.
  35. ↑ (en) Nicole Eisenman 31.03.–20.05.2007. Kunsthalle Zürich (2007). Geraadpleegd op 28 november 2023.
  36. ↑ Nicole Eisenman "Procession". UAP. Geraadpleegd op 30 november 2023.
  37. ↑ Personal,political, philosophical and most of all, humorous: Nicole Eisenman (1965). In de stilte (27 oktober 2022). Geraadpleegd op 29 november 2023.
  38. ↑ (en) Fabienne Dumont, Nicole Eisenman. Archive of Womens artists & exhibitions. Geraadpleegd op 28 november 2023.
  39. ↑ a b (en) Cheryl Dune, Bad girls. Bad Girls. The New Museum of Contemporary Art. Geraadpleegd op 28 november 2023.
  40. ↑ (en) Betsy Stirratt en Catherine Jhonson (13 februari 2003). Feminine Persuasion: Art and Essays on Sexuality. Kinsey Institute for Research in Sex, Gender, and Reproduction, p.29.
  41. ↑ a b (en) Shifting the Gaze: Painting and Feminism Opens at The Jewish Museum on September 12, 2010. Jewish Museum (3 september 2010). Geraadpleegd op 29 november 2023.
  42. ↑ "Readykeulous by Ridykeulous: This is What Liberation Feels Like™", CAM, Retrieved 13 September 2014.
  43. ↑ (en) Women Painting Women. Modern Art Museum of Fort Worth (2022). Geraadpleegd op 28 november 2023.
  44. ↑ Wielding a New Medium, Nicole Eisenman Wins the Carnegie Prize. Gearchiveerd op 2 december 2013. Geraadpleegd op 25 november 2013. , ArtInfo, Retrieved 10 August 2014.
  45. ↑ (en) ICA - Philadelphia, PA - ICA congratulates Anonymous Was A Woman award winners. Institute of Contemporary Art - Philadelphia, PA (8 July 2014). Geraadpleegd op 11 maart 2018.
  46. ↑ (en) Suzanne Deal Booth / FLAG Art Foundation Prize. The Flag Art Foundation. Geraadpleegd op 29 november 2023.
  47. ↑ (en) Jeanne Claire van Ryzin, Nicole Eisenman wins $200,000 Suzanne Deal Booth / FLAG Art Foundation Prize. Sight Lines (2 augustus 2018). Geraadpleegd op 29 november 2023.
  48. ↑ (en) Pogrebin, Robin, "MacArthur 'Genius Grant' Winners for 2015 Are Announced", The New York Times, 29 september 2015. Geraadpleegd op 29 november 2023.
  49. ↑ (en) Academy members. American Academy of Arts and Letters. Geraadpleegd op 29 november 2023.
  50. ↑ (en) William Zimmer, Paintings of Eros, Photos of Hands. The New York Times (25 maart 1990). Geraadpleegd op 29 november 2023.
  51. ↑ SHOSHANA WAYNE GALLERY. Fine Art Biblio. Geraadpleegd op 29 november 2023.
  52. ↑ (en) Nicole Eisenman, Poster, Jack Tilton Gallery, 1994. Jack Tilton Gallery. Geraadpleegd op 30 november 2023.
  53. ↑ Nicole Eisenman [Utrecht, 1995]. RKD. Geraadpleegd op 29 november 2023.
  54. ↑ (en) Johanna Fatema, WISE GUYS. Artforum (2019-04). Geraadpleegd op 29 november 2023.
  55. ↑ (en) Sue Spaid, NICOLE EISENMAN AT SHOSHANA WAYNE. LaWeekly (3 juni 1998). Geraadpleegd op 29 november 2023.
  56. ↑ a b (de) Nicole Eisenman 31.03.–20.05.2007. Künsthalle Zürich (2007). Geraadpleegd op 29 november 2023.
  57. ↑ (en) Whitney Biennial 2012. Mousse (14 maart 2012). Geraadpleegd op 29 november 2023.
  58. ↑ (en) Nicole Eisenman / MATRIX 248 (May 3-July 14, 2013) | BAMPFA. bampfa.org (3 april 2013). Geraadpleegd op 29 november 2023.
  59. ↑ (en) Dear Nemesis, Nicole Eisenman 1993–2013. Contempory Art Museum Saint Louis. Geraadpleegd op 29 november 2023.
  60. ↑ (en) Masterpieces & Curiosities: Nicole Eisenman's Seder. The Jewish Museum (2015-08). Geraadpleegd op 29 november 2023.
  61. ↑ (en) Nicole Eisenman. secession.at. Gearchiveerd op 16 april 2019. Geraadpleegd op 29 november 2023.
  62. ↑ (en) NICOLE EISENMAN. La Biennale di Venezia (2019). Geraadpleegd op 29 november 2023.
  63. ↑ (en) Scott, Chadd, "Nicole Eisenman Installation Puts Exclamation Point On Fenway Development", Forbes Magazine, 6 juni 2019. Geraadpleegd op 29 november 2023.
  64. ↑ (de) Nicole Eisenman. kunsthalle baden-baden. Geraadpleegd op 29 november 2023.
  65. ↑ (en) Nicole Eisenman: Sturm und Drang. The Contemporary Austin (2020). Geraadpleegd op 29 november 2023.
  66. ↑ (en) Nicole Eisenman – Giant Without a Body – Astrup Fearnley Museet. Geraadpleegd op 29 november 2023.
  67. ↑ Armistead, Claire, "It's the opposite of porn': the astonishing art and life of Nicole Eisenman", The Guardian, 9 October 2023. Geraadpleegd op 11 October 2023.
  68. ↑ (en) THE COLLECTION. Art Institute Chicago. Geraadpleegd op 29 november 2023.
  69. ↑ (en) Nicole Eisenman | MoMA. The Museum of Modern Art. Geraadpleegd op 29 november 2023.
  70. ↑ (en) New Work: Drawings Today · SFMOMA. www.sfmoma.org. Geraadpleegd op 29 november 2023.
  71. ↑ (en) Walker Art Center. walkerart.org. Geraadpleegd op 29 november 2023.
  72. ↑ (en) Whitney Museum of American Art: Collection. collection.whitney.org. Geraadpleegd op 29 november 2023.
  73. ↑ Nicole Eisenman | Kunsthalle Zürich. kunsthallezurich.ch. Gearchiveerd op 24 september 2019. Geraadpleegd op 8 maart 2020.
  74. ↑ (en) Another Green World. Moca The Museum of Contemporary Art. Geraadpleegd op 29 november 2023.
  75. ↑ (en) Airplane. Denver Art Museum. Geraadpleegd op 29 november 2023.
  76. ↑ (en) HAMMER KEEPS BUYING AND GROWING. Los Angeles County Museum (1 april 2019). Geraadpleegd op 29 november 2023.
  77. ↑ (en) Brueghel Halloween. Johnson Museum of Art. Geraadpleegd op 29 november 2023.
  78. ↑ (de) Weed Holder. Ludwig Museum. Geraadpleegd op 29 november 2023.
  79. ↑ (en) Misery Index. Rose Art Museum. Geraadpleegd op 29 november 2023.
  80. ↑ Nicole Eisenman. Centraal Museum Utrecht. Geraadpleegd op 30 november 2023.
  81. ↑ (en) The Abolitionists in the Park. Metropolitan Museum of Art. Geraadpleegd op 30 november 2023.
  82. ↑ (en) Collection. Hall Art Collection. Geraadpleegd op 30 november 2023.
  83. ↑ (en) Mark Godfrey, The Darkward Trail. Tate (2018-05). Geraadpleegd op 30 november 2023.
Bibliografische informatie