Wies Stael-Merkx
Louise Maria Ida Cornelia Merkx (Wies Stael-Merkx) (Elst (Gelderland), 8 december 1926 - Utrecht, 14 december 2012) was een katholiek activist.[1][2][3] Ze was van 1985 tot 1992 voorzitter van de Nederlandse Acht-Mei-beweging.
'Een katholieke vrijbuiter' noemde Stael-Merkx zichzelf in haar autobiografie Geloof in leven. Stael-Merkx groeide "vrij, vroom en vrolijk" op in een onderwijzersgezin. Kerkelijke wetten werden thuis soepel gehanteerd: als ze niet het welzijn van mensen bevorderden, moesten ze herzien worden. Na haar huwelijk was Stael-Merkx actief in het rooms-katholieke vrouwen- en jongerenwerk. Ze werd door de kerkelijke autoriteiten echter steeds meer als een 'bedreiging voor het geloof' gezien, zeker toen zij voorzitter van de Acht-Mei-beweging werd. Stael-Merkx pleitte voor veranderingen in de liturgie, afschaffing van de kerkelijke hiërarchie en een meer op de mens gericht geloofsleven.
In 1988 ontving ze de Spaanprijs.
Bronnen, noten en/of referenties
Bronnen
- Tanja Kootte en Inge Schriemer, Vrouwen voor het voetlicht. Zusters, martelaressen, poetsengelen & dominees, Wbooks en Museum Catharijneconvent, 2012
- Wies Stael-Merkx, Geloof in leven, Het verhaal van een katholieke vrijbuiter, Uitgeverij Valkhof Pers, Memo reeks, Nijmegen, 2006, ISBN 978 90 5625 222 9
Referenties
