Alessandro Natta
Data i miejsce urodzenia | 7 stycznia 1918 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 23 maja 2001 | ||
Zawód, zajęcie | polityk, dziennikarz | ||
Alma Mater | |||
Stanowisko | poseł do Izby Deputowanych (1948–1992), sekretarz generalny PCI (1984–1988), poseł do Parlamentu Europejskiego II kadencji (1984–1989) | ||
Partia | |||
Odznaczenia | |||
|
Alessandro Natta (ur. 7 stycznia 1918 w Oneglii, zm. 23 maja 2001 w Imperii) – włoski polityk i dziennikarz, uczestnik i członek ruchu oporu podczas II wojny światowej. Wieloletni deputowany krajowy, poseł do Parlamentu Europejskiego II kadencji, w latach 1984–1988 sekretarz generalny Włoskiej Partii Komunistycznej.
Życiorys
Urodził się jako szósty syn w rodzinie z niższej klasy średniej o poglądach socjalistycznych, od młodości aktywny w kręgach opozycji antyfaszystowskiej. Brat noblisty Giulio Natty. W 1940 ukończył studia z literatury i filozofii w Scuola Normale Superiore di Pisa, po których uzyskał uprawnienia nauczyciela[1]. W 1941 zmobilizowany do walki na Wyspach Egejskich jako oficer artylerii. We wrześniu 1943 odniósł rany w trakcie walk o Rodos, podczas których przeszedł na stronę wojsk lojalnych Wiktorowi Emmanuelowi II, a walczących z Niemcami. Został niemieckim jeńcem wojennym deportowanym do III Rzeszy. Działał w siatce ruchu oporu aktywnej w obozach jenieckich[2].
W sierpniu 1945 powrócił do Włoch, wstąpił do Włoskiej Partii Komunistycznej. Przez rok uczył w szkole średniej w Imperii, został radnym tego miasta[2]. W latach 1948–1992 członek Izby Deputowanych dziesięciu kolejnych kadencji[1]. W 1984 wybrany ponadto posłem do Parlamentu Europejskiego, przystąpił do Grupy Sojuszu Komunistycznego[3]. W ramach swojego ugrupowania doszedł do członkostwa w komitecie centralnym (od 1956) i sekretariacie (1962–1970, 1979–1983), od 1972 do 1979 kierował frakcją parlamentarną[4]. Od czerwca 1984 do czerwca 1988 zajmował stanowisko sekretarza generalnego PCI. Prezentował postawę bliższą ZSRR niż jego poprzednik Enrico Berlinguer, odbył też kontrowersyjną wizytę w tym państwie, podczas której opowiedział się za koncepcją Wspólnego Europejskiego Domu. Ze stanowiska zrezygnował po przebyciu w 1988 zawału serca, następnie od 1989 do 1990 był prezydentem partii. Po rozłamie w jej łonie zdecydował się wycofać z działalności politycznej[2]. Wieloletni publicysta komunistycznych czasopism „Critica marxista” i „Rinascita”[5], od 1970 do 1972 redaktor naczelny drugiej z gazet[4]. Autor kilku książek, w tym dotyczących obozów koncentracyjnych i dziejów II wojny światowej.
Odznaczenia
Odznaczony m.in. Orderem Rewolucji Październikowej.
Przypisy
- ↑ a b Alessandro Natta. camera.it. [dostęp 2022-12-22]. (wł.).
- ↑ a b c Alessandro Natta. anpi.it. [dostęp 2022-12-22]. (wł.).
- ↑ Alessandro Natta. europarl.europa.eu. [dostęp 2022-12-20].
- ↑ a b Natta, Alessandro. treccani.it. [dostęp 2022-12-22]. (wł.).
- ↑ Alessandro Natta. parltrack.org. [dostęp 2022-12-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (22 grudnia 2022)]. (ang.).