Azotyn etylu

Azotyn etylu
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C2H5NO2

Masa molowa

75,07 g/mol

Identyfikacja
Numer CAS

109-95-5

PubChem

8026

DrugBank

DB16560

SMILES
CCON=O
InChI
InChI=1S/C2H5NO2/c1-2-5-3-4/h2H2,1H3
InChIKey
QQZWEECEMNQSTG-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
Gęstość
0,9062 g/cm³ (8,8 °C)[1]; ciecz
0,90 g/cm³ (15 °C)[2]; ciecz
Temperatura topnienia

−50 °C[2][1]

Temperatura wrzenia

17 °C[2][1]

Temperatura rozkładu

90 °C (rozkład wybuchowy)[2][1]

Niebezpieczeństwa
Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2018-02-01]
Globalnie zharmonizowany system
klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
Na podstawie Rozporządzenia CLP, zał. VI[3]
Płomień Wykrzyknik Butla gazowa
Niebezpieczeństwo
Zwroty H

H220, H302, H312, H332

Zwroty P

brak wiarygodnych danych

Na podstawie[4]
10–20% roztwór azotynu etylu w etanolu
Płomień Wykrzyknik
Niebezpieczeństwo
Zwroty H

H225, H319

Zwroty P

P210, P280, P305+P351+P338, P337+P313, P403+P235

Temperatura zapłonu

−35 °C[2][1]

Temperatura samozapłonu

90 °C[2][1]

Granice wybuchowości

3,0–50%[1]

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons

Azotyn etylu – organiczny związek chemiczny z grupy azotynów, ester kwasu azotawego i etanolu.

Otrzymywanie

Azotyn etylu można otrzymać w wyniku reakcji etanolu, azotynu sodu i stężonego kwasu siarkowego[5]:

Inną metodą syntezy jest reakcja azotynu srebra z jodoetanem[6].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g Ethyl nitrite, [w:] GESTIS-Stoffdatenbank, Institut für Arbeitsschutz der Deutschen Gesetzlichen Unfallversicherung, ZVG: 490145 [dostęp 2018-02-01]  (niem. • ang.).
  2. ↑ a b c d e f Ethyl nitrite, [w:] PubChem, United States National Library of Medicine, CID: 8026  (ang.).
  3. ↑ Azotyn etylu, [w:] Classification and Labelling Inventory, Europejska Agencja Chemikaliów [dostęp 2018-02-01]  (ang.).
  4. ↑ Ethyl nitrite solution (nr 309923) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2018-02-01]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  5. ↑ L.W.L.W. Semon L.W.L.W., V.R.V.R. Damerell V.R.V.R., Dimethylglyoxime, „Organic Syntheses”, 2, 1943, s. 204, DOI: 10.15227/orgsyn.010.0022  (ang.).
  6. ↑ Donald L.D.L. Pavia Donald L.D.L., Gary M.G.M. Lampman Gary M.G.M., George S.G.S. Kriz George S.G.S., Organic Chemistry, t. 2, Ohio: Thompson Custom Publishing, Mason, 2004, ISBN 0-03-014813-8  (ang.).