BM-14
Wyrzutnia BM-14 na podwoziu samochodu GAZ-63. | |||
Dane podstawowe | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Typ pojazdu | samobieżna wieloprowadnicowa wyrzutnia rakietowa | ||
Trakcja | Kołowa | ||
Załoga | 7 | ||
Historia | |||
Prototypy | 1947-1948 (BM-14-16) | ||
Produkcja | 1951-1960 (BM-14-16) | ||
Wycofanie | Wojsko Polskie - II poł. lat 80. | ||
Dane techniczne | |||
Silnik | 68 kW (BM-14-16) | ||
Długość | 6,92 m | ||
Szerokość | 2,30 m | ||
Wysokość | 3,17 m | ||
Masa | 6,4 ton | ||
Osiągi | |||
Prędkość | 60 km/h | ||
Zasięg pojazdu | 650 km | ||
Pokonywanie przeszkód | |||
Brody (głęb.) | 0,8 m | ||
Dane operacyjne | |||
Użytkownicy | |||
Aktualni – kolor niebieski Byli – kolor czerwony | |||
|
BM-14 – radziecka wyrzutnia pocisków rakietowych pierwotnie na podwoziu ZiS-151, ZiŁ-157 i ZiŁ-131, pochodząca z lat 50 (ujawniona w 1954 roku). BM-14 miała szesnaście rurowych wyrzutni o długości 110 centymetrów.
Amunicja
System BM-14 korzysta z amunicji kalibru 140 mm, o zasięgu od 3,8 - 9,8 km[1].
Rodzaje amunicji:
- M-14OF – głowica odłamkowo-burząca[2]
- M-14D – głowica zapalająca (biały fosfor)[1]
- M-14S – głowica chemiczna (sarin)[1]
Użytkownicy
Wersja BM-14-16:[3]
- ZSRR
- Algieria
- Afganistan
- Angola
- Bułgaria
- Chiny
- Czechosłowacja
- Egipt
- Indonezja
- Jemen
- Kambodża
- Korea Północna
- Kongo
- Kuba
- Mongolia
- NRD
- Polska
- Rumunia
- Somalia
- Syria
- Węgry
- Wietnam
Przypisy
Bibliografia
- Tomasz Szulc. Następcy Katiuszy. „Nowa Technika Wojskowa”. 1999. nr 6. s. str. 15-20. ISSN 1230-1655.
- Tomasz Szulc. Następcy Katiuszy Cz. II. „Nowa Technika Wojskowa”. 1999. nr 8. s. str. 25-32. ISSN 1230-1655.