Belki proste

Belki proste – jednoprętowe (bezprzegubowe) elementy konstrukcyjne^[1] pracujące na zginanie w płaszczyźnie ${\displaystyle 0xz,}$ wywołane obciążeniem pionowym. Oznaczając przez ${\displaystyle A,B}$ odpowiednio lewy i prawy koniec belki, zapiszemy reakcje podporowe działające na tych końcach jako: ${\displaystyle (V_{A},M_{A}-V_{B},M_{B}),}$ gdzie ${\displaystyle V}$ – siły pionowe, ${\displaystyle M}$ – momenty. Wprowadzimy dodatkowo umowę, że 0 oznacza brak reakcji, a 1 – jej istnienie. Pozwoli nam to określić warunki podporowe belek symbolem (${\displaystyle st\!-\!st}$), gdzie ${\displaystyle s,t\ \epsilon \ \{0,1\},}$ przy czym ${\displaystyle s}$ oznacza reakcję prostopadłą do osi belki, zaś ${\displaystyle t}$ - utwierdzenie jej końca. Symbolem SW oznaczymy ponadto statyczną wyznaczalność, zaś przez nSN – n-krotną statyczną niewyznaczalność. Przez obliczenie belki będziemy rozumieć wyznaczenie sił poprzecznych ${\displaystyle Q}$ i momentów zginających ${\displaystyle M}$ jako funkcji zmiennej ${\displaystyle x.}$ Właśnie te siły przekrojowe są istotne przy wymiarowaniu belek. W przypadku statycznej niewyznaczalności belkę należy obliczać z wykorzystaniem np. metody sił. Rozróżniamy następujące typy belek prostych^[2]:

1. Belka swobodnie podparta (10-10) SW – może być wydłużona poza podpory w punktach ${\displaystyle A,B}$ i wtedy nazywana jest belką prostą z przewieszeniami.
2. Wspornik (11–00) SW.
3. Wspornik podparty (11–10) 1SN – może być przewieszony poza podporę przegubową.
4. Belka obustronnie utwierdzona (11-11) 2SN.
5. Belka pół-prosta (01–10) SW – może być z przewieszeniem.
6. Belka pół-utwierdzona (01-11) 1NW.

• Statyka belek
• Statyka ram
• Obliczenia belek