Bernard Bugdoł
| Data i miejsce urodzenia | 15 maja 1922 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 29 sierpnia 2008 |
| Poseł I kadencji Sejmu PRL | |
| Okres | od 20 listopada 1952 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
      | |
Bernard Bugdoł (ur. 15 maja 1922 w Chropaczowie, zm. 29 sierpnia 2008 w Bytomiu) – polski górnik, poseł na Sejm PRL I kadencji.
Życiorys
Urodził w śląskiej górniczej rodzinie jako syn Jana[1]. W 1939 rozpoczął pracę w kopalni „Śląsk” w Chropaczowie jako ładowacz[2].
Pod koniec wojny został wcielony do Wehrmachtu. Pod Arnhem zbiegł do armii amerykańskiej, skąd dostał się do wojska polskiego i przebywał w Wielkiej Brytanii[2].
Do kraju powrócił na początku 1946 i podjął pracę w kopalni „Śląsk”[2]. W okresie PRL przodownik pracy, według ówczesnej socjalistycznej propagandy osiągał wyniki powyżej 500 procent normy. Pracował razem ze swoim bratem Rudolfem, również przodownikiem pracy. Słynny wynik 552% osiągnęli bracia Bugdołowie w listopadzie 1947 – Bernard jako rębacz, a Rudolf w charakterze ładowacza. Został przeniesiony do ZG GZZG, gdzie został kierownikiem Wydziału Współzawodnictwa Pracy. Z jego inicjatywy powstały brygady instruktorskie. W 1949 został mianowany dyrektorem kopalni „Zabrze Zachód” (najmłodszy dyrektor w Polsce Ludowej). W 1950 ukończył 5-miesięczny kurs w AGH, po ukończeniu którego otrzymał uprawnienia kierownika ruchu zakładu[2]. W 1952 ukończył Akademię Górniczo-Hutniczą w Krakowie i uzyskał dyplom inżyniera górnictwa[3]. Od 1 lipca 1953 pełnił funkcję dyrektora KWK Wujek w Katowicach, a w latach 1955–1958 – kopalni „Karol” w Rudzie Śląskiej. W 1960 został mianowany dyrektorem kopalni „Łagiewniki” w Bytomiu. W grudniu 1969 podjął pracę jako inspektor BHP w Bytomskim Zjednoczeniu Przemysłu Węglowego. W 1978 po wypadku samochodowym przeszedł na emeryturę[2].
W latach 1949–1954 był prezesem klubu sportowego Górnik Zabrze. Członek PZPR, z jej ramienia poseł na Sejm PRL I kadencji. 28 listopada 1988 wszedł w skład Honorowego Komitetu Obchodów 40-lecia Kongresu Zjednoczeniowego PPR – PPS – powstania PZPR[4].
W 1974 Wojciech Wiszniewski zrealizował o nim film dokumentalny O człowieku, który wykonał 552% normy, który z dystansem odnosił się do tematu przodowników pracy i ich późniejszych losów.
Był mężem Magdaleny Bugdoł[5].
Ordery i odznaczenia
- Order Sztandaru Pracy I klasy
- Order Sztandaru Pracy II klasy (4 grudnia 1952)[1]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1964)[6]
- Złoty Krzyż Zasługi (28 lutego 1948)[7]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (30 listopada 1954)[8]
- Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie (5 października 1993)[5]
Nagrody
- Nagroda Państwowa II stopnia (zespołowa) za wprowadzenie kombajnów typu „Donbass” w kopalni „Zabrze-Zachód”, zastosowane, propozycje racjonalizatorskie i osiągnięcia wysokiej wydajności (1952)[9]
Przypisy
- ↑ a b M.P. z 1952 r. nr 107, poz. 1675 („za wybitne zasługi położone dla Narodu i państwa w dziedzinie przemysłu węglowego”).
- ↑ a b c d e Kto wyrąbie więcej ode mnie? Przodownicy pracy socjalistycznej, „których mową był dźwięk kilofa w podziemnym chodniku” [online], wnet.fm, 24 września 2018 [dostęp 2024-07-26] .
- ↑ Profil na stronie Biblioteki Sejmowej.
- ↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 277, 29 listopada 1988, s. 5.
- ↑ a b M.P. z 1993 r. nr 64, poz. 569 - na wniosek Wojewody Katowickiego.
- ↑ Wysokie odznaczenia dla zasłużonych pracowników górnictwa, „Trybuna Robotnicza”, nr 171, 21 lipca 1964, s. 5.
- ↑ M.P. z 1948 r. nr 31, poz. 121 („za ofiarną i wydajną pracę w przemyśle węglowym”).
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 2, poz. 34 – Uchwała Rady Państwa z dnia 30 listopada 1954 r. nr 0/955 – na wniosek Ministra Górnictwa.
- ↑ Uchwała Prezydium Rządu w sprawie przyznania nagród za osiągnięcia w dziedzinie nauki, postępu technicznego, literatury i sztuki za rok 1952. „Trybuna Ludu”. Rok V, Nr 203 (1265), s. 6, 23 lipca 1952. Warszawa: KC PZPR. [dostęp 2024-07-26].
Bibliografia
- Użyto broni, Nowa&Archiwum „Solidarności”, Biblioteka Obserwatora Wojennego, Kraków 1988.
Kontrola autorytatywna (osoba):
