Białowąs

Ten artykuł dotyczy polskiej miejscowości. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

Białowąs

osada
widok wsi
Państwo	Polska
Województwo	zachodniopomorskie
Powiat	szczecinecki
Gmina	Barwice
Liczba ludności (2006)	400
Strefa numeracyjna	94
Kod pocztowy	78-452[2]
Tablice rejestracyjne	ZSZ
SIMC	0302209
Położenie na mapie gminy Barwice Białowąs
Położenie na mapie Polski Białowąs
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego Białowąs
Położenie na mapie powiatu szczecineckiego Białowąs
53°49′04″N 16°16′55″E/53,817778 16,281944[1]
Multimedia w Wikimedia Commons

Białowąs – osada w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie szczecineckim, w gminie Barwice.

W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie koszalińskim.

Pierwsze wzmianki w kronikach o tej miejscowości pojawiają się już w średniowieczu. Dawne lenno rodów von Vodig oraz von Glasenapp. Ostatnim właścicielem majątku rycerskiego Balfanz (dawna, germańska nazwa Białowąsu) był Friedrich Wilhelm Graf von Rittberg. Twórcą obecnego układu przestrzennego zespołu pałacowo-parkowego był R. Haase. Do niego też należał majątek w okresie budowy pałacu wraz z zabudowaniami gospodarczymi.

Godne polecenia miejsca w miejscowości Białowąs:

• Pałac neogotycki z II poł. XIX w. na planie prostokąta z dwoma skrzydłami po bokach.

  

  Widoczne: taras, ostrołukowe okna oraz lizeny. Wnętrze eklektyczne, z witrażami herbowymi von Rittbergów i salą myśliwską. Powierzchnia użytkowa 2270m².
• Park krajobrazowy, przypałacowy, założony w I poł. XIX w.
• Unikatowe gatunki drzew: orzech czarny, cyprysiki, choina siebolda. W tym drzewa – pomniki przyrody: buk zwyczajny odm. czerwonolistna o obw. 325 cm (180 lat), dąb szypułkowy o obw. 805 cm (ok. 500 lat), daglezja zielona o obw. 330 cm;
• Szachulcowy kościół pw. bł. Teresy Ledóchowskiej z 1689 r., fundacji Kazimierza von Glasenapp. W krypcie pod kościołem znajdują się rzeźbione barokowe trumny z lat 1647-1710 ze zwłokami członków rodziny Glasenappów. Wokół lipy drobnolistne o obw. od 300 cm do 410 cm (7 sztuk) oraz dęby szypułkowe: 420 cm i 450 cm.

• Andrzej Świrko, Pałace, dwory i zamki w dorzeczu Parsęty, POT, 2005, ISBN 83-7263-900-0
• PawełP. Zarzyński PawełP., RobertR. Tomusiak RobertR., KrzysztofK. Borkowski KrzysztofK., Drzewa Polski, Warszawa: PWN, 2016, ISBN 978-83-01-18438-4, ISBN 978-83-63895-68-6, OCLC 934696860 . Brak numerów stron w książce