Blue Steel
Państwo | Wielka Brytania |
---|---|
Producent | Avro |
Rodzaj | lotniczy kierowany pocisk rakietowy powietrze-ziemia |
Przeznaczenie | strategiczny, średniego zasięgu |
Lata produkcji | 1962-? |
Operacyjność | 1963–1970 |
Długość | 10 700 mm |
Średnica | 1270 mm |
Rozpiętość | 4000 mm |
Masa | 7480-7710 kg |
Napęd | silnik rakietowy na paliwo ciekłe, ciąg 9070 kg |
Prędkość | 1,6 Ma[1] |
Zasięg | 322 km |
Naprowadzanie | programowe, bezwładnościowe |
Typ głowicy | |
Równoważnik | 1 Mt |
Użytkownicy | |
Wielka Brytania |
Blue Steel – brytyjski strategiczny lotniczy pocisk rakietowy powietrze-ziemia średniego zasięgu, z głowicą nuklearną.
Pocisk Blue Steel rozwijany był od 1954 w zakładach Avro. W 1958 prowadzono testy aerodynamiczne, zrzucając makiety pocisków, a w 1959 prowadzono próby pocisków z tymczasowym silnikiem. Produkowany od 1962, wszedł do służby operacyjnej w lutym 1963. Pocisk stanowił uzbrojenie bombowców strategicznych brytyjskich sił powietrznych (Royal Air Force): Avro Vulcan B.2A i Handley Page Victor B.2. Przenoszony był pojedynczo, częściowo zagłębiony w komorze bombowej. Pocisk wycofany został ze służby w 1970. Wyprodukowano 57 pocisków[2].
Pocisk miał silnik rakietowy Bristol Siddeley Stentor na paliwo ciekłe o ciągu maksymalnym 9072 kg (20 000 funtów), z dwoma komorami spalania. Paliwem była nafta, utleniaczem – nadtlenek wodoru. Po wystrzeleniu, przy pracującej głównej komorze silnika, pocisk był rozpędzany, następnie pracę podejmowała komora silnika o mniejszym ciągu, podtrzymująca lot na zadaną odległość[3].
Pocisk miał zasięg do 322 km (200 mil) przy prędkości poddźwiękowej 0,85 Ma, 161 km (100 mil) przy prędkości maksymalnej 1,6 Ma[2]. Praktyczny pułap lotu wynosił 21 335 – 24 385 m. Pocisk mógł być odpalany z dużej lub małej wysokości, aczkolwiek po zrzucie pocisk opadał ok. 91 m i wówczas dopiero uruchamiał się silnik rakietowy. Pułap minimalny wynosił 305 m[2]. Układ naprowadzania był inercyjny (bezwładnościowy), według wprowadzonego programu, z dokładnością trafienia do ok. 640 metrów. Pocisk miał głowicę wodorową Red Snow o mocy 1 megatony.
Pocisk w wersji podstawowej (Mk 1) miał niedogodność w postaci stosunkowo niewielkiego zasięgu, stwarzającego mimo wszystko zagrożenie dla bombowca zbliżającego się do wrogiego obszaru powietrznego. Planowano rozwinięcie pocisku Blue Steel w wersji Mk 2, o większym zasięgu i prędkości, lecz nie wszedł on do służby. Rząd brytyjski zamierzał zastąpić pociski Blue Steel amerykańskimi pociskami Skybolt, lecz program ich również nie został ukończony. W rezultacie, Blue Steel Mk.1 pozostał pierwszym i jedynym pociskiem strategicznym przenoszonym przez lotnictwo brytyjskie; później zadanie odstraszania nuklearnego zostało przejęte przez brytyjską marynarkę wojenną[2].
Przypisy
- ↑ Prędkość maks. 1,6 Ma według B. Jones V-bombers... Spotykana jest w publikacjach prędkość 3 Ma, która odnosi się prawdopodobnie do wersji Mk.2
- ↑ a b c d B. Jones V-bombers...
- ↑ Informacje o silniku według Blue Steel. Według B. Jones V-bombers..., jako pierwsza pracowała mniejsza komora silnika (ciąg 1815 kg), a potem większa (9072 kg).
Bibliografia
- Barry Jones, V-bombers: Valiant, Vulcan and Victor, Crowood Press, 2000, s. 134-139
Linki zewnętrzne
Zobacz multimedia związane z tematem: Blue Steel |
- http://www.spaceuk.org/bsteel/bsteel.htm
- https://web.archive.org/web/20040208232113/http://www.skomer.u-net.com/projects/bluesteel.htm