Boczniak (wagon)
| Ten artykuł od 2021-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
Boczniak – wagon osobowy dawnej konstrukcji (budowany od początków XX wieku), przedziałowy, pozbawiony korytarza wewnętrznego, z osobnymi drzwiami zewnętrznymi do każdego przedziału i stopniami bocznymi na całej długości wagonu. Boczniaki nie miały przejść między wagonami. W Polsce boczniaków wywodzących się z Cesarstwa Niemieckiego używano w ruchu planowym do lat siedemdziesiątych XX wieku[1].
Konduktorzy, podczas kontroli biletów, musieli poruszać się po pomoście na zewnątrz wagonów. Zaletą boczniaków była szybka wymiana pasażerów, dzięki łatwemu dostępowi do drzwi[1]. W składach złożonych z boczniaków pasażerowie nie mogli korzystać z ubikacji i wagonu restauracyjnego.
Historia
Boczniaki zostały wynalezione w Anglii na samym początku ery kolei. Powstały poprzez umieszczenie kabiny dyliżansu pocztowego (z siedzeniami wewnątrz dla czterech pasażerów) na podwoziu wagonu. Boczniaki były używane niemal w całej Europie. Były budowane do lat 30. XX wieku. W Europie kontynentalnej były zwane wagonami angielskimi lub wagonami zbudowanymi według systemu angielskiego.
Po 1900 rosnące ceny drewna spowodowały rozpoczęcie wytwarzania boczniaków ze stali. Od 1910 oświetlenie naftowe było zastępowane gazowym.