Choroba Stargardta

Zwyrodnienie siatkówki dziedziczne
Klasyfikacje
ICD-10

H35.3

Budowa oka

Choroba Stargardta (ang. Stargardt’s disease, STGD) lub dno żółto-plamiste (łac. fundus flavimaculatus) – dwie formy jednej choroby genetycznej narządu wzroku, spowodowanej mutacją w genie ABCA4, rzadziej CNGB3 albo ELOVL4. Schorzenie dziedziczone jest w sposób autosomalny recesywny. Choroba ta jest najczęstszą młodzieńczą dystrofią plamki[1].

Chorobę jako pierwszy opisał berliński okulista Karl Stargardt w 1909 roku[2][3].

Przypisy

  1. ↑ Stargardt’s Disease. mdsupport.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-27)]..
  2. ↑ Stargardt’s disease w bazie Who Named It (ang.)
  3. ↑ K.B. Stargardt. Über familiäre, progressive Degeneration in der Makulagegend des Auges. „Albrecht von Graefes Archiv für Ophthalmologie”. 71, s. 534–550, 1909. 

Bibliografia

  • Okulistyka. Podstawy kliniczne. Maria Hanna Niżankowska (red.). Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2007, s. 399–401. ISBN 978-83-200-3224-6.

Linki zewnętrzne

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.