Ferdynand I (król Neapolu)
Ferdynand I - król Neapolu | |||
Król Neapolu | |||
Okres | od 1458 | ||
---|---|---|---|
Poprzednik | |||
Następca | Alfons II | ||
Dane biograficzne | |||
Dynastia | |||
Data urodzenia | 2 czerwca 1423 | ||
Data śmierci | 25 stycznia 1495 | ||
Ojciec | |||
Matka | Giraldona Carlino | ||
Żona | Izabela z Claremont | ||
Dzieci | Alfons II | ||
|
Ferdynand I, zwany także Ferrante (ur. 2 czerwca 1423, zm. 25 stycznia 1494) – król Neapolu od 1458 roku.
Wczesne lata
Ferdynand był nieślubnym synem króla Aragonii Alfonsa V, który w 1442 roku objął też tron neapolitański. Alfons uznał prawa swojego nieślubnego syna i wyznaczył go następcą neapolitańskiego tronu. W 1458 roku, po śmierci Alfonsa, Ferdynand został królem Neapolu.
Sytuacja wewnętrzna kraju
Nowy władca niemal natychmiast po objęciu władzy musiał stawić czoło poważnym zagrożeniom. Możni neapolitańscy wystąpili przeciw niemu i poparli pretensje rywalizujących z Aragonami Andegawenów. Prawa do tronu zgłosił René I Andegaweński i jego syn Jan. Po ciężkich walkach w 1464 roku udało się Ferdynandowi ostatecznie stłumić rebelię. Po zwycięstwie bezwzględnie rozprawił się ze zbuntowanymi baronami, konfiskując ich majątki. Wielu z nich kazał stracić, inni trafili do więzień. Brutalność króla doprowadziła jednak do kolejnego buntu. Buntownicy chcieli osadzić na tronie neapolitańskim René II księcia Lotaryngii lub drugiego z synów Ferdynanda – Fryderyka. Królowi udało się jednak ponownie pokonać buntowników, a jego zwycięstwu znów towarzyszyły brutalne represje.
Sytuacja zewnętrzna
Oprócz buntów poddanych poważnym zagrożeniem dla rządów Ferdynanda była polityka papiestwa i Florencji oraz ekspansja turecka. W 1480 roku władca Florencji Wawrzyniec Wspaniały porozumiał się z papiestwem i sojusznicy wspólnie ruszyli przeciwko Ferdynandowi. Król Neapolu pokonał jednak nieprzyjaciół i zmusił Florencję i papieża Innocentego VIII do zawarcia korzystnego dla Ferdynanda pokoju w roku 1485[1]. Sam Ferdynand pokoju nie dotrzymał – zaprosił zbuntowanych baronów na bankiet, uwięził ich i następnie stracił. Ich ciała kazał następnie zabalsamować[1] i złożyć w kościele św. Barbary w Neapolu ku przestrodze innym buntownikom.
W tym samym roku Turcy zaatakowali miasto Otranto. Jednak dzięki pomocy uzyskanej, zgodnie z warunkami traktatu pokojowego ze strony Florencji, w 1481 roku Ferdynand wyparł Turków z Otranto.
Zmuszony do walki z licznymi nieprzyjaciółmi Ferdynand I nigdy nie zdołał skonsolidować swojej władzy. Zmarł w styczniu 1494 roku. Wkrótce potem Ludovico Sforza poparł pretensje francuskie do neapolitańskiego tronu i zawarł sojusz z królem Francji Karolem VIII, którego wojska w 1495 roku zajęły Neapol usuwając na krótko spadkobierców Ferdynanda i rozpoczynając serię wojen nazwanych później włoskimi.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b Józef Andrzej Gierowski: Historia Włoch. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1986, s. 186. ISBN 83-04-01943-4.
Bibliografia
- Alex Axelrod, Charles Phillips Władcy, tyrani, dyktatorzy. Leksykon, wyd. Politeja, Warszawa 2000.
- p
- d
- e
Hrabiowie Apulli i Kalabrii |
| ||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Książęta Apulli i Kalabrii |
| ||||||||||||
| |||||||||||||
Królowie Neapolu |
| ||||||||||||
Królowie Neapolu (unia z Hiszpanią) |
| ||||||||||||
Królowie Neapolu |
|
- 1816 – zjednoczenie Sycyli z Neapolem - powstaje Królestwo Obojga Sycylii
- Britannica: biography/Ferdinand-I-king-of-Naples
- БРЭ: 4709390
- NE.se: ferdinand-i-(1423-94-kung-av-neapel)
- SNL: Ferdinand_1._-_konge_av_Napoli
- Catalana: 0026618