Język pancana

Pancana
Obszar

Celebes Południowo-Wschodni (Indonezja)

Liczba mówiących

6 tys. (2005)

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
Ethnologue 6a żywy↗
Kody języka
ISO 639-3 pnp
IETF pnp
Glottolog panc1247
Ethnologue pnp
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język pancana, także kapontori[1] – język austronezyjski używany w prowincji Celebes Południowo-Wschodni w Indonezji. Według danych szacunkowych z 2005 roku posługuje się nim 6 tys. osób[2][3].

Jego użytkownicy zamieszkują centralną część wyspy Buton[1][2]. Dostępne doniesienia (2010) sugerują, że pancana pozostaje w powszechnym użyciu (przynajmniej w dwóch miejscowościach)[3]. Społeczności znany jest również język wolio[2].

Pancana jest blisko spokrewniony z językiem muna[4].

J.C. Anceaux (1978) pod pojęcie pancana podłożył następujące odmiany: palewata, lawele, kalende i lambusango. Z kolei B.H. Bhurhanuddin (1979) do dialektów pancana zaliczył: kapontori, kambowa, kalende (poddialekty kalende i lawele) i labuandiri[5]. W publikacji Ethnologue (wyd. 22, 2019) wymieniono następujące dialekty: kapontori (akido), kalende (lawele), labuandiri[2]; kambowa uznano natomiast za odmianę postulowanego języka kioko[6].

Miejscowa sytuacja językowa nie została dobrze przebadana[1]. Niewykluczone, że chodzi o więcej niż jeden język[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c René van den Berg: The Busoa language of Southeast Sulawesi: Grammar sketch, texts, vocabulary. Dallas: SIL International, 2020, s. 4, seria: SIL Language and Culture Documentation and Description 48. [dostęp 2022-11-04]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e David M.D.M. Eberhard David M.D.M., Gary F.G.F. Simons Gary F.G.F., Charles D.Ch.D. Fennig Charles D.Ch.D. (red.), Pancana, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06]  (ang.).
  3. ↑ a b David Mead: Pancana. Sulawesi Language Alliance. [dostęp 2024-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-08-19)]. (ang.).
  4. ↑ van den Berg 1991 ↓, s. 43.
  5. ↑ van den Berg 1991 ↓, s. 43–44.
  6. ↑ David M.D.M. Eberhard David M.D.M., Gary F.G.F. Simons Gary F.G.F., Charles D.Ch.D. Fennig Charles D.Ch.D. (red.), Kioko, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06]  (ang.).

Bibliografia

  • René van den Berg: Muna Dialects and Munic Languages: Towards a Reconstruction. W: Ray Harlow (red.): VICAL 2: Western Austronesian and contact languages: Papers from the Fifth International Conference on Austronesian Linguistics. Cz. 1–2. Auckland: Linguistic Society of New Zealand, 1991, s. 21–51. ISBN 0-908928-00-9. OCLC 59606647. (ang.).