John B. Curtis
Zobacz też: John Curtis. |
Data i miejsce urodzenia | 10 października 1827 | ||
---|---|---|---|
Data śmierci | 13 czerwca 1897 (69 lat) | ||
Miejsce spoczynku | Portland, Maine | ||
Zawód, zajęcie | biznesmen | ||
Narodowość | Amerykanin | ||
Partia | Partia Republikańska | ||
Rodzice | John Curtis Mary B. Bacon | ||
Małżeństwo | Alice Charlotte Bacon | ||
|
od 2017-05 → napisać artykuł w sposób neutralny.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
John Bacon Curtis (ur. 10 października 1827, zm. 13 czerwca 1897) – amerykański przedsiębiorca z Maine. Curtis uznawany jest za twórcę gumy do żucia oraz jej procesu produkcyjnego[1].
Wczesne lata
Urodził się w Hampden w Maine. Nie otrzymał pełnej edukacji. Od młodych lat pracował, aby utrzymać rodzinę. Był parobkiem, sprzątaczem oraz leśnym budowniczym[potrzebny przypis].
Kariera
Curtis uważał, że można wykorzystać gumę świerkową jako gumę do żucia. Jego rodzina przeniosła się do Bangor w 1848 roku, gdzie rynek zbytu dla tego typu produktu był większy. Nad piecem Franklina Curtisowie przygotowali pierwsze sztuki produktu. Na etykiecie wydrukowano napis „State of Maine Pure Spruce Gum”[2].
Curtis zwiększył produkcję swojej gumy i wstąpił na rynek w Portland w stanie Maine. Było to pierwsze przedsięwzięcie przemysłowej produkcji gumy do żucia[3][4][5]. Na początku zainteresowanie produktem było bardzo małe. W latach 1848 i 1849 sprzedaż gumy do żucia w dalszym ciągu nie była duża, Curtis postanowił więc zostać akwizytorem. Od 1850 sprzedawał leki na receptę. Jego motto brzmiało: „daj człowiekowi wszystko, co możesz za jego pieniądze, czerpiąc uczciwe korzyści”[potrzebny przypis].
Curtis osobiście rozwoził swoje produkty do klientów. Przez pierwszy rok podróżował po całej Nowej Anglii i zarobił sześć tysięcy dolarów. W końcu Curtis osiągnął sukcesy w sprzedaży produktów i wszedł na rynek Zachodu: obszarów zachodniej części stanu Maine, takich jak Pensylwania, Ohio, Minnesota i Missouri. Podróżował po Kanale Erie, w dół Missisipi i rzeki Ohio. W Stanach Zjednoczonych był jednym z pierwszych, jeśli nie pierwszym komercyjnym pośrednikiem handlowym jako przedstawiciel firmy marketingowej ze Wschodu[potrzebny przypis].
Ojciec Curtisa prowadził produkcję gumy do żucia, podczas gdy Curtis podróżował, sprzedając ją. Wkrótce przedsiębiorstwo stało się bardzo rentowne i niewielka przestrzeń produkcyjna okazała się być niewystarczająca, więc Curtis przeniósł produkcję do Portland.
Firma Curtisa i jego ojca „Curtis & Son” w końcu dysponowała fabryką o powierzchni 15,5 na 44 metry i trzech piętrach. Pracowało tam 200 osób, którzy produkowali 1800 pudełek gumy do żucia dziennie. Curtis sam wymyślił większość maszyn wykorzystywanych w procesie produkcyjnym, jednak nigdy nie opatentował swoich wynalazków. Pomimo tego firma trzymała w sekrecie sam proces produkcji gumy do żucia[potrzebny przypis]. Niektóre nazwy produkowanych gum to: „American Flag”, „Yankee Spruce”, „White Mountain”, „200 Lump Spruce”, „Licorice Lulu”, „Trunk Spruce”, „Sugar Cream”, „Four-in-Hand” i „Biggest and Best”[6].
Późniejsze życie
W 1872 roku Curtis zajął się branżą pogłębiania kanałów i rzek. Pracował na stanowiskach, w których zarobki wahały się od 50 000 do pół miliona dolarów. W tym biznesie również odniósł sukces. Później[kiedy?] otworzył stocznię i zbudował dziesięć dużych statków. Posiadał również większościowy udział w promie między Portland i South Portland i linii parowców do 1896 roku. Curtis zajmował się także wydobywaniem węgla i srebra w Maine. W 1880 roku Curtis brał udział w prowadzeniu gospodarstwa na szeroką skalę w pobliżu Gothenburga w stanie Nebraska. Był tam właścicielem ponad 6 km² ziemi gdzie hodował bydło rasy Hereford.[potrzebny przypis]
W 1878 roku, Curtis kupił dom w Deering Center w stanie Maine. W ostatnich miesiącach swojego życia wykazywał zainteresowanie historią Starożytnego Egiptu i piramid. Jego mottem było „robić dobrze”.[potrzebny przypis]
W swoim testamencie, Curtis przekazał fundusze miastu Bradford na budowę biblioteki. Biblioteka ta została nazwana John B. Free Public Library na jego cześć i jest wymieniona w amerykańskim krajowym rejestrze miejsc historycznych.
Przypisy
- ↑ AlvinoA. Sandoval AlvinoA., The Guy Who Invented Chewing Gum - A Life of Many Firsts [online], True Treats Historic Candy, 10 marca 2015 [dostęp 2024-02-28] (ang.).
- ↑ First branded chewing gum [online], Guinness World Records [dostęp 2024-02-28] (ang.).
- ↑ Ever Wonder about the History of Chewing Gum?, „ThoughtCo” [dostęp 2017-05-05] .
- ↑ Answers – The Most Trusted Place for Answering Life's Questions [online], Answers.com [dostęp 2017-05-05] (ang.).
- ↑ PhilP. Ament PhilP., Chewing Gum History – Invention of Chewing Gum [online], ideafinder.com [dostęp 2017-05-05] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-03] .
- ↑ Who Invented Chewing Gum?, „Super Beefy”, 14 sierpnia 2007 [dostęp 2017-05-05] (ang.).
Bibliografia
- George Thomas et al., Genealogical and Family History of the State of Maine, Lewis Historical Publishing Company, Nowy Jork, 1909 – strony 525-529