Kamienica przy ul. Przejście Garncarskie 12 we Wrocławiu
nr rej. A/2695/259 z 30.12.1970[1] | |||
Kamienica przy ul. Przejście Garncarskie 12 | |||
Państwo | Polska | ||
---|---|---|---|
Miejscowość | Wrocław | ||
Adres | Przejście Garncarskie 12 | ||
Styl architektoniczny | renesans | ||
Kondygnacje | III | ||
Położenie na mapie Wrocławia | |||
Położenie na mapie Polski | |||
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego | |||
51°06′36,75″N 17°01′49,41″E/51,110208 17,030392 | |||
|
Kamienica przy ul. Garncarskiej 12 – zabytkowa kamienica na wrocławskim Rynku, w wewnętrznej części tretu[a] w Przejściu Garncarskim[3].
Historia kamienicy
W miejscu, gdzie dziś wznoszą się kamienice przy Przejściu Garncarskim, od XV wieku znajdowały się Kramy Płócienników sprzedających tu swoje wyroby z surowego białego wzorzystego płótna lnianego. Najwcześniejsza wzmianka o uliczce płócienników pochodzi z 1423 roku, choć wzmianka o samych kramach zwanych podcieniami płócienników pochodzi z 1299[4] lub z 1346 roku[5]. Nazwa ta wiąże się z drewnianymi kramami w formie bud, nakrytych pulpitowym dachem wysuniętym w stronę przejścia[5]. Kramy stały po obu stronach przejścia i sięgały od południa do Kramów Bogatych, a od północy do Smartuza. W XV wieku Kramy Bogate zostały powiększone o tylne trakty, które w okresie renesansowym przekształciły się w dwutraktowe, jednopiętrowe szczytowe kamienice o dekorowanych fasadach i frontach. Z tego okresu i w tej formie zachowały się obecne kamienice nr od 6 do 12[5].
Kamienica nr 12 jest budynkiem trzykondygnacyjnym z jednokondygnacyjnym poddaszem i z dachem okapowym. Od strony północnej znajduje się trzyosiowy szczyt z małym dodatkowym okienkiem u góry. Elewacja pochodzi z drugiej połowy XVII wieku. Fasada południowa datowana jest na czwartą ćwierć XVI wieku, a jej okna na drugiej kondygnacji posiadają opaski kamienne w kwadraty i prostokąty. We wnętrzu budynku zachowały się wachlarzowe schody[6].
Podczas działań wojennych w 1945 roku kamienica nie uległa dużym zniszczeniu, a nad jej odbudową w 1960 roku[7] czuwała architekt Halina Dziurowa[6].
Przypisy
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo dolnośląskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 23 lipca 2024 .
- ↑ Słownik języka polskiego PWN
- ↑ Czerner 1976 ↓, s. 28.
- ↑ Harasimowicz 1997 ↓, s. 225.
- ↑ a b c Harasimowicz 2006 ↓, s. 725.
- ↑ a b Czerner 1976 ↓, s. 144.
- ↑ Czerner 1976 ↓, s. 113.
Uwagi
Bibliografia
- Olgierd Czerner: Rynek wrocławski. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1976.
- Rafał Eysymontt, Jerzy Ilkosz, Agnieszka Tomaszewicz, Jadwiga Urbanik (red.): Leksykon architektury Wrocławia. Wrocław: Via Nova, 2011.
- Jan Harasimowicz (red.): Atlas architektury Wrocławia t.I. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 1997. ISBN 83-7023-679-0.
- p
- d
- e