Kazimierz Tarnawski

Kazimierz Bolesław Tarnawski
kapitan intendent kapitan intendent
Data i miejsce urodzenia

9 października 1899
Śniatyn

Data i miejsce śmierci

4–7 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1917–1939

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

OZ Br. Panc. nr 3

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
Wojna polsko-ukraińska
Wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
Kampania wrześniowa

Odznaczenia
Medal Niepodległości Krzyż Zasługi (II RP)

Kazimierz Bolesław Tarnawski (ur. 9 października 1899 w Śniatynie, zm. 4–7 kwietnia 1940 w Katyniu) – kapitan intendent Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 9 października 1899 w Śniatynie, w rodzinie Teofila i Heleny z Muszyńskich[1][2][3][4].

W 1917 wstąpił do I Brygady Legionów biorąc udział w walkach z Rosjanami. Po kryzysie przysięgowym – jako obywatel austriacki – został wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski. Po zakończeniu wojny powrócił do Polski biorąc udział w obronie Lwowa przed Ukraińcami.

Od 15 lutego do 1 lipca 1920 był uczniem klasy 25. Szkoły Podchorążych[5]. 9 listopada 1920 Naczelny Wódz mianował go z dniem 1 listopada 1920 podporucznikiem w piechocie. Pozostawał wówczas w dyspozycji Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego[6]. Latem 1920 bił się pod Warszawą z bolszewikami. Dostał się do niewoli. W 1921 roku, na mocy traktatu ryskiego uwolniony. Po powrocie zdecydował się na pozostanie w armii.

W 1927 ukończył Szkołę Młodszych Oficerów Artylerii w Toruniu[7]. Służył w 15 pułku artylerii lekkiej w Bydgoszczy, a następnie w 8 batalionie pancernym w Bydgoszczy na stanowisku oficera gospodarczego[8]. Na stopień kapitana został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 77. lokatą w korpusie oficerów intendentów, grupa intendentów[9][10]. W sierpniu 1939 został wysłany z nadwyżkami batalionu do Ośrodka Zapasowego Broni Pancernych typ III nr 3 w Żurawicy.

Walczył w kampanii wrześniowej. Po agresji sowieckiej na Polskę 17 września 1939 dostał się do niewoli. Więziony w obozie w Kozielsku. Zamordowany przez NKWD w Katyniu strzałem w tył głowy między 4 a 7 kwietnia 1940[2]. Wiosną 1943 roku kiedy odkryto zbiorowe mogiły w Katyniu, udało się zidentyfikować ciało kapitana Tarnawskiego na podstawie znalezionych przy nim rzeczy osobistych. Nazwisko kpt. Kazimierza Tarnawskiego zostało wydrukowane w niemieckiej prasie na liście ofiar Katynia z numerem ewidencyjnym „1937” oznaczającym ułożenie ciała w masowym grobie.

Był żonaty ze Stanisławą z Nowaków, z którą miał córkę Annę i syna Jerzego[7].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[11]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

5 listopada 1935 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości ponownie rozpatrzył jego wniosek, lecz Krzyża Niepodległości nie przyznał[3].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 642, tu podano, że urodził się we Lwowie.
  2. ↑ a b Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 730.
  3. ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-04]..
  4. ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-04]..
  5. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 450.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 24 listopada 1920, s. 1230.
  7. ↑ a b Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 642.
  8. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 797.
  9. ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 502.
  10. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 343.
  11. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  12. ↑ M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 4 lipca 1932, s. 335.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 54.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Убиты в Катыни. Книга Памяти польских военнопленных – узников Козельского лагеря НКВД, расстрелянных по решению политбюро ЦК ВКП(б) от 5 марта 1940 года. Лариса Еремина (red.). Москва: Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья», 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
  • Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.