Kwas cyjanurowy

Kwas cyjanurowy
tautomeria kwasu cyjanurowego
Nazewnictwo
Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
1,3,5-triazyna-2,4,6-triol
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C3H3N3O3

Inne wzory

C
3N
3(OH)
3

Masa molowa

129,07 g/mol

Wygląd

białe kryształy[1]

Identyfikacja
Numer CAS

108-80-5

PubChem

7956

SMILES
C1(=O)NC(=O)NC(=O)N1
InChI
InChI=1S/C3H3N3O3/c7-1-4-2(8)6-3(9)5-1/h(H3,4,5,6,7,8,9)
InChIKey
ZFSLODLOARCGLH-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
Gęstość
1,75 g/cm³ (25 °C)[1]; ciało stałe
Rozpuszczalność w wodzie
2,59 g/kg (25 °C)[1]
w innych rozpuszczalnikach
rozpuszczalny w stężonym kwasie solnym, słabo w acetonie, benzenie i etanolu[1]
Temperatura topnienia

powyżej 330 °C[1]
powyżej 360 °C[2]

logP

−1,31[2]

Kwasowość (pKa)

pKa1 6,88; pKa2 11,40; pKa3 13,5[1]

Niebezpieczeństwa
Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2017-12-11]
Globalnie zharmonizowany system
klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
Substancja nie jest klasyfikowana jako
niebezpieczna według kryteriów GHS
(na podstawie podanej karty charakterystyki).
Numer RTECS

XZ1800000

Podobne związki
Podobne związki

triazyna

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons

Kwas cyjanurowy – organiczny związek chemiczny, cykliczny trimer kwasu cyjanowego.

Otrzymywanie

Po raz pierwszy został zsyntetyzowany przez Friedricha Wöhlera w 1829 roku w wyniku termicznego rozkładu mocznika i kwasu moczowego[3]. Obecnie przemysłowe metody produkcji opierają się na rozkładzie mocznika z wydzieleniem amoniaku w temperaturze powyżej 175 °C[4].

3H
2N−CO−NH
2 → C
3N
3(OH)
3 + 3NH
3

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M.W.M. Haynes (red.), wyd. 97, Boca Raton: CRC Press, 2016, s. 3-130, 5-90, 5-145, ISBN 978-1-4987-5429-3  (ang.).
  2. ↑ a b Kwas cyjanurowy (nr 185809) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2017-12-11]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  3. ↑ F.F. Wöhler F.F., On the decomposition of urea and uric acid at high temperature, „Ann. Phys. Chemie”, 15, 1829, s. 619–630 .
  4. ↑ K.K. Huthmacher K.K., D.D. Most D.D., Cyanuric Acid and Cyanuric Chloride, [w:] Ullmann’s Encyclopedia of Industrial Chemistry, Weinheim: Wiley‐VCH, 2005, ISBN 978-3-527-30385-4  (ang.).