Libacja (rytuał)

Zobacz też: Libacja alkoholowa.

Ten artykuł od 2013-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Libacja (łac. libatio) – ofiara dla bóstwa składana w formie wylewania na ziemię cennych płynów^[1][2]. Był to zwyczaj istniejący w wielu religiach antycznych^[3] polegający na wylewaniu, a także w judaizmie, hinduizmie i shintō^[4]. U starożytnych Greków^[3] i Rzymian jeden z najważniejszych obrzędów religijnych. W relacjach Herodota występował także u Persów, według Pliniusza Młodszego również u Celtów^[4].

Najczęściej stosowane płyny w aktach libacji to: wino, oliwa, kosztowne olejki eteryczne oraz, w tradycji hinduizm, ghi. W tradycji antyku i judaizmie do aktu libacji stosowano specjalne, płaskie naczynia z dzióbkiem, nazywane paterami. W religiach antycznych oddawano w ten sposób hołd głównie bóstwom podziemia, takim jak Hades, stąd ważne było wylewanie płynu bezpośrednio na gołą i spulchnioną ziemię, tak aby mógł on w nią szybko wsiąknąć^[4].

W religii shintō libacja jest nazywana Miki (神酒), dosłownie kami sake (boskie sake). W trakcie ceremonii w shintoistycznej świątyni stosuje się do libacji wino ryżowe – stąd pochodzi nazwa sake dla tego trunku. W warunkach domowych zamiast sake stosuje się często świeżą wodę, którą należy zmieniać każdego ranka. W shintō naczyniem liturgicznym stosowanym do libacji jest porcelanowy lub metalowy kubek bez żadnych ozdób^[4].

Zobacz hasło libacja w Wikisłowniku