Logatom

Logatom (stgr. λόγος lógos „wyraz” + ἄτομος átomos „niepodzielny”[1]) – sylaba służąca do badania rozumienia mowy w audiometrii słownej, która łączona jest z innymi logatomami w wyrazy niemające znaczenia w danym języku[2]. Bezsensowne wyrazy tworzone są po to, aby badany nie wspomagał się znajomością języka w procesie rozumienia mowy. Powoduje to, iż wyniki testów są bardziej obiektywne. Logatomy tworzone są na podstawie badań statystycznych występowania poszczególnych głosek w danym języku, aby utworzone wyrazy były jak najbardziej podobne do wyrazów w nim występujących[1]. Logatomy wykorzystuje się również w fonetyce[3], logopedii[4] oraz w psycholingwistyce, do badania percepcji słuchowej[1].

Przykłady „wyrazów” utworzonych z polskich logatomów: chońki, mijka, ćla, zmufkać, zjol, wbuńdzi.

Logatomy w literaturze

Użycie logatomów do badania zrozumiałości transmisji radiowej opisane jest w powieści Joanny Chmielewskiej Klin. Wymienione w niej „wyrazy” składające się z logatomów to: brząścić, wiątek, krztąc, pierzag, mątla, piąrze[5].

Przypisy

  1. ↑ a b c Polański 1999 ↓.
  2. ↑ Synteza mowy polskiej. [dostęp 2011-11-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-16)].
  3. ↑ Fonetyczno-akustyczna analiza struktury sylaby w języku polskim. [dostęp 2011-11-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-29)].
  4. ↑ Ćwiczenia logopedyczne dla dzieci przedszkolnych. [dostęp 2011-11-09].
  5. ↑ Chmielewska 2010 ↓, s. 60–85.

Literatura

  • KazimierzK. Polański KazimierzK., Logatomy, [w:] KazimierzK. Polański (red.), Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, wyd. 2, Wrocław: Ossolineum, 1999, s. 345, ISBN 83-04-04445-5, OCLC 835934897 .
  • Joanna Chmielewska: Klin. Warszawa: Kobra, 2010. ISBN 978-83-61455-29-5.