Ludwik Baar
major | |
Data i miejsce urodzenia | 25 maja 1892 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 15 kwietnia 1963 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | Armia Austro-Węgier, |
Jednostki | 4 Pułk Strzelców Podhalańskich, |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, |
Odznaczenia | |
|
Ludwik Ksawery Baar (ur. 25 maja 1892 we Lwowie, zm. 15 kwietnia 1963 w Londynie) – polski doktor praw, adwokat, major Wojska Polskiego.
Życiorys
Ludwik Baar urodził się 25 maja 1892 we Lwowie. Był synem Ludwika, pracującego w zawodzie kolejarza na stanowisku mistrza placu na dworcu we Lwowie[1]. Miał siostrę Marię (także uczestniczka obrony Lwowa z 1918, po mężu Butler)[2]. W 1910 zdał egzamin dojrzałości w C. K. IV Gimnazjum we Lwowie[3][4]. Ukończył studia prawnicze i w maju 1917 otrzymał stopień doktora na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego[5].
Podczas I wojny światowej został powołany do służby w C. K. Armii, przebywał na froncie włoskim, gdzie z uwagi na złamanie nogi w 1916 został uznany za niezdatnego do służby, po czym wiosną 1917 został odkomenderowany do służby w żandarmerii polowej na obszarze Wołynia, pod koniec 1917 przeniesiony na stanowisko szefa bezpieczeństwa i dowódcy żandarmerii polowej w komendzie okręgowej w Zamościu, a na wiosnę 1918 został mianowany adiutantem komendanta żandarmerii polowej w IV Generalnej Komendzie we Lwowie[6]. Pod koniec września 1918 został zwolniony ze służby wojskowej celem podjęcia studiów[7]. U kresu wojny w listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego jako były oficer armii austriackiej w stopniu porucznika[8] i uczestniczył w obronie Lwowa w 1918 w trakcie wojny polsko-ukraińskiej[9]. 3 listopada 1918 zgłosił się do stojącego na czele wojsk polskich, kpt. Czesława Mączyńskiego, od którego otrzymał polecenie zorganizowania służby bezpieczeństwa w postaci polskiej Milicji Wojskowej, którą wkrótce prężnie sformował skupiając ok. 200 ochotników, został komendantem (formalnie działającej od 6 listopada, jego stałym zastępcą został por. Feliks Zbigniew Machnowski), a jej komendę ulokował w budynku Szkoły Realnej przy ul. Szymonowiczów[10][9][11][12]. Po zakończeniu walk z Ukraińcami, wskutek przemianowania Milicji Wojskowej na Lwowski Batalion Wartowniczy, potem na batalion wartowniczy I/6 (pp), pozostawał jego dowódcą do 24 stycznia 1919, wówczas zastąpiony przez ppłk. Karola Schultis-Rzepeckiego, po czym był zastępcą kolejnego dowódcy, płk. Wacława Fary, pełniąc jednocześnie stanowisko dowódcy 2 kompanii, a od kwietnia 1919 także funkcję sędzie śledczego i kierownika sądu dowództwa miasta i placu we Lwowie[13]. Był autorem wspomnień, wydrukowanych jako rozdział pt. Milicja Wojskowa w obronie Lwowa w książce zatytułowanej Obrona Lwowa. 1-22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników (1993)[14].
Później został awansowany na stopień kapitana rezerwy piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[15][16][17]. W latach 20. był oficerem rezerwy 4 pułku Strzelców Podhalańskich w Cieszynie[18][19]. W maju 1933 został wybrany członkiem zarządu Okręgu V Związku Rezerwistów[20]. W 1934 w stopniu kapitana był oficerem rezerwowym 5 dywizjonu żandarmerii i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto[21].
W 1930 został wpisany na listę adwokatów w Krakowie w Okręgu Izby Adwokackiej w Krakowie[22]. Do końca II Rzeczypospolitej był adwokatem w Krakowie, przypisany do adresów: ul Smoleńsk 19 (1932, 1933, 1934)[23][24][25], ul. Józefa Piłsudskiego 9 (1939)[26]. 28 grudnia 1923 został członkiem powołanego w Krakowie z inicjatywy PZPN komitetu, optującego na rzecz wysłania reprezentacji Polski w piłce nożnej w składzie polskiej ekipy na Letnie Igrzyska Olimpijskie 1924 w Paryżu[27]. Przed 1938 był jednym z pokrzywdzonych wśród osób (adwokaci, lekarze, dentyści) atakowanych dewastacjami o charakterze antysemickim, wywieszka jego kancelarii prawniczej przy ul. J. Piłsudskiego została raz zerwana, a za drugim razem zamalowana, zaś po incydentach zapewniał, iż akty te były nieuzasadnione, jako że mimo niepolskiego nazwiska – pochodził ze starej polskiej rodziny z Małopolski Wschodniej, znanej głównie we Lwowie[28].
Po zakończeniu II wojny światowej przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Do końca życia pozostawał w stopniu majora[9]. Zmarł 15 kwietnia 1963 w Londynie[9]. Został pochowany na tamtejszym Cmentarzu North Sheen[9].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1961, za zasługi w długoletniej pracy śpiewaczej)[29]
- Krzyż Walecznych[9]
- Złoty Krzyż Zasługi[9]
- Medal Niepodległości (19 czerwca 1938, za pracę w dziele odzyskania niepodległości)[30]
- Krzyż Obrony Lwowa[9]
- Odznaka Honorowa „Orlęta”[9]
Przypisy
- ↑ Baar. Milicja ↓, s. 51, 52.
- ↑ Baar. Milicja ↓, s. 57.
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. IV. Gimnazyum we Lwowie za rok szkolny 1909. Lwów: 1909, s. 89.
- ↑ Władysław Kucharski: Przegląd historyczny 50-lecia Gimnazjum IV im. Jana Długosza we Lwowie. Ósmacy i abiturienci. W: Władysław Kucharski (red.): Księga pamiątkowa 50-lecia Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie. Lwów: 1928, s. 105.
- ↑ Kronika. Z Uniwersytetu Lwowskiego. „Gazeta Lwowska”. Nr 113, s. 4-5, 19 maja 1917.
- ↑ Baar. Milicja ↓, s. 47.
- ↑ Baar. Milicja ↓, s. 48.
- ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 4.
- ↑ a b c d e f g h i Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 1 (4), s. 77, Maj 1963. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Baar. Milicja ↓, s. 51-52, 55, 58.
- ↑ Obsada personalna obrony Lwowa 1 - 22.11.1918r. stankiewicze.com. [dostęp 2017-07-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-16)].
- ↑ Iwona Łaptaszyńska: Obrona Lwowa 1 – 22.11.1918r.. genealogia.okiem.pl. [dostęp 2017-07-07].
- ↑ Baar. Milicja ↓, s. 64.
- ↑ Baar. Milicja ↓, s. 47-64.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 478.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 419.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 595.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 386.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 332.
- ↑ Kronika. Nowy Zarząd Okr. Związku Rezerwistów. „Nowy Dziennik”. Nr 136, s. 13-14, 19 maja 1933.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 191, 722.
- ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. Nr 19, s. 189, 30 lipca 1930.
- ↑ Książka telefoniczna. 1932, s. 46.
- ↑ Spis adwokatów na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, sporządzony według stanu z dnia 1 lipca 1933 r.. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. Nr 16, s. 237, 31 sierpnia 1933.
- ↑ Książka telefoniczna. 1934, s. 67.
- ↑ Książka telefoniczna. 1939, s. 367.
- ↑ Kuryer sportowy. Akcja na rzecz Olimpiady w Krakowie. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”. Nr 12, s. 7-8, 12 stycznia 1924.
- ↑ Szczerze współczujemy!. „Nowy Dziennik”. Nr 34, s. 13-14, 3 lutego 1938.
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 17, 15 września 1961.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 140, poz. 245.
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
- Ludwik Baar: Milicja Wojskowa w obronie Lwowa. W: Jarosław Waniorek (red.): Obrona Lwowa. 1-22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników. Warszawa: 1993, s. 47-64. ISBN 83-85218-56-4.