Maria Aniela Witkowska

Franciszka od Ogrójca CSNI

Maria Aniela Witkowska
Służebnica Boża zakonnica
Data i miejsce urodzenia	19 stycznia 1866 Wardomicze
Data i miejsce śmierci	26 października 1895 Otwock
Miejsce pochówku	cmentarz Powązkowski w Warszawie
Przełożona generalna Zgromadzenia Sióstr Najświętszego Imienia Jezus
Okres sprawowania	1887–1895
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	Zgromadzenie Sióstr Najświętszego Imienia Jezus (marylki)
Śluby zakonne	30 marca 1893
Multimedia w Wikimedia Commons

Maria Aniela Witkowska (imię zakonne Franciszka od Ogrójca; ur. 19 stycznia 1866 w Wardomiczach, zm. 26 października 1895 w Otwocku) − polska zakonnica, założycielka Zgromadzenia Sióstr Najświętszego Imienia Jezus (marylek) oraz Służebnica Boża Kościoła katolickiego.

Urodziła się w powiecie borysowskim, guberni mińskiej w Imperium Rosyjskim w rodzinie szlacheckiej^[1]. Była czwartym dzieckiem rodziców Franciszka Witkowskiego (1826−11.05.1899) i Jadwigi z d. Kazimirskiej (1828−16.02.1895)^[2]. Matka była spokrewniona z rodziną Wańkowiczów, Jeśmianów i Zawiszów^[3]. Oboje rodzice cieszyli się dużym szacunkiem u bliskich i znajomych^[4]. Pochowani są na cmentarzu parafii św. Dominika w Rakowie. Maria miała trzech braci: Stanisława (1856–1903), który był lekarzem i prawdopodobnie studiował w Akademii Medyko–Chirurgicznej w Wilnie, Bolesława (1861–?), który był weterynarzem oraz Jakuba (1863–?), który był pułkownikiem oraz siostrę Oktawię (13.08.1868–24.06.1941), która otrzymała w domu wykształcenie na poziomie szkoły średniej i posag, który zapewnił jej utrzymanie^[5]. Około 1870 Franciszek Witkowski wydzierżawił od Wincentego Wołodkiewicza duży majątek w Starym Siole, oddalony od Mińska o 26 km, położony nad rzeką Ptyczą i tam przeniósł się ze swoją rodziną. Tam zamieszkała rodzina z wyjątkiem Bolesława, który osiedlił się w Czelabińsku, gub. orenburska, w Rosji Carskiej. Maria wraz ze swoją siostrą Oktawią przyjęła pierwszą Komunię świętą w kościele Wszystkich Świętych w Wilnie w roku 1877 lub 1878 mając 11 lub 12 lat^[6]. Do pierwszej Komunii przygotowywała je stryjeczna siostra matki, Zofia Kazimirska, która zamieszkiwała z nimi w Starym Siole i uczyła je katechizmu w domu, mimo grożących za tę praktykę kar^[6]. Pierwszą spowiedź odbyła u ks. Jakuba Walentynowicza, wikariusza w kościele Wszystkich Świętych w Wilnie^[6].

Zgodnie z praktyką (w zamożnych rodzinach szlacheckich) do piętnastego roku życia (do 1881) uczyła się w domu rodzinnym, ze swoją siostrą Oktawią. Następnie w celu dalszego kształcenia rodzice wysłali ją do Warszawy, na pensję Henryki Czarnockiej przy ul. Brackiej 18^[5]. Była to szkoła sześcioklasowa z internatem dla polskich dziewcząt z Kresów Wschodnich o wysokim poziomie nauczania. Pobyt na pensji trwał dwa lata, a powodem przerwania nauki było jej słabe zdrowie, przez co powróciła do Starego Sioła^[7]. Kontynuowała następnie naukę prywatnie, w zakresie szkoły średniej. Sakrament bierzmowania przyjęła w osiemnastym roku życia, 24 czerwca 1883 w kościele św. Jana Chrzciciela i św. Jana Apostoła i Ewangelisty w Wilnie z rąk bp. Karola Hryniewieckiego, obierając imię Karolina^[8]. Przed jego przyjęciem spowiadała się po raz pierwszy u ks. Wincentego Kluczyńskiego, profesora seminarium duchownego w Wilnie, późniejszego arcybiskupa mohylewskiego, który znany był jako doświadczony i bardzo ceniony spowiednik i kierownik duchowy^[8]. Od tego momentu został jej stałym kierownikiem duchowym, u którego w miarę możliwości w latach 1883-1885 przystępowała do sakramentu pokuty i zasięgała rady odnośnie życia wewnętrznego. Ze względu jednak na dużą odległość Starego Sioła od Wilna i utrudniony dojazd spowiadała się również u ks. Aleksandra Sipajłło lub ks. Antoniego Maleckiego, wikariuszy przy kościele katedralnym w Mińsku^[9]. Duży wpływ na rozwój życia religijnego miała też druga jej ciotka Stanisława Baranowicz^[10].

W 1885 ks. Wincenty Kluczyński skierował ją do zakładu Przemysłowo–Rękodzielniczego w Warszawie, przy ul. Pięknej 24, do szkoły rękodzielniczej Cecylii Plater-Zyberk^[11]. Po kilku miesiącach ponownie była zmuszona przerwać naukę ze względu na stan zdrowia i powrócić do domu^[12]. W tym czasie spotkała się po raz pierwszy z o. Honoratem Koźmińskim OFMCap. w Zakroczymiu^[13]. W pierwszych miesiącach 1886 została wybrana przez o. Honorata spośród wielu jego penitentek na założycielkę zgromadzenia dla rękodzielniczek^[14]. W 1887 wynajęła w tym celu mieszkanie w Warszawie przy ul. Bednarskiej 19 od wdowy Gabrieli Herman i w dniu 10 grudnia 1887, w święto Matki Bożej Loretańskiej razem z siostrami rozpoczęła życie zakonne, dając początek nowemu zgromadzeniu^[15]. 10 lutego 1893 przy pomocy Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności zorganizowała Schronienie Ubogich Szwaczek, prowadzące działalność charytatywno-społeczną^[16]. 30 marca 1893 w Nowym Mieście nad Pilicą, w Wielki Czwartek, złożyła śluby wieczyste^[17]. W latach 1887–1895 obok formacji sióstr i kształtowania duchowego charyzmatu rozwijała apostolską działalność na terenie Królestwa Polskiego i Cesarstwa Rosyjskiego.

Posługiwała Zgromadzeniu osiem lat, zakładając osiem domów zakonnych (Warszawa, Częstochowa - gub. piotrkowska, Piotrków Trybunalski, Łódź - gub. piotrkowska, diec. warszawska, Wilno, Szawle - gub. kowieńska, Petersburg - przy kościele św. Katarzyny, Lipawa - gub. kurlandzka, diec. żmudzka), kładąc podwaliny struktury organizacyjnej i nadając duchowy charakter tworzącego się Zgromadzenia. Przygotowała Ustawy do zatwierdzenia przez Stolicę Apostolską. Zmarła w Otwocku 26 października 1895 o godz. 10:00, w opinii świętości^[18]. 31 października mszę pogrzebową celebrował bp Kazimierz Ruszkiewicz^[19]. Pochowana została na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 170-6-4)^[20].

Przekonane o jej świątobliwości Zgromadzenie Sióstr Najświętszego Imienia Jezus podjęło inicjatywę wyniesienia Matki założycielki na ołtarze^[21]. 23 marca 1996 Stolica Apostolska wyraziła zgodę na rozpoczęcie jej procesu beatyfikacyjnego, wydając tzw. Nihil obstat.

12 października 1996 rozpoczął się ten proces w kaplicy Domu Generalnego Zgromadzenia Sióstr Najświętszego Imienia Jezus na szczeblu diecezjalnym przez Prymasa Polski, metropolitę warszawskiego kard. Józefa Glempa^[22]. W trakcie jego trwania odbyły się 44 sesje, podczas których m.in. przesłuchano świadków oraz członków komisji historycznej. 6 września 2001 odbyła się ostatnia sesja, kończąca proces na szczeblu diecezjalnym, której przewodniczył bp Tadeusz Pikus, po czym akta procesu zostały przekazane Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie^[22]. Na postulatora generalnego procesu wyznaczono kapucyna o. Carla Calloniego OFMCap^[21]. 22 listopada 2002 Kongregacja wydała dekret o ważności postępowania diecezjalnego^[21]. Proces trwa, będąc na etapie opracowania tzw. Positio, będącego kolejną częścią postępowania beatyfikacyjnego^[21].

• Święci i błogosławieni Kościoła katolickiego
• Polscy święci i błogosławieni
• Modlitwa za wstawiennictwem świętych

• Krystyna Trela: Za wolność Kościoła. Sługa Boża Franciszka Maria Witkowska 1866-1895. Warszawa: Wydawnictwo Michalineum, 2005. ISBN 83-7019-207-6. OCLC 804916857.

• Matka Franciszka Maria Witkowska – w służbie Bogu i człowiekowi. marylawitkowska.blogspot.nl. [dostęp 2017-01-10]. (pol.).
• S. Bożena Górska CSNI: Miłość za Miłość. [w:] Tygodnik katolicki „Niedziela” [on-line]. niedziela.pl, 2016-01-13. [dostęp 2017-01-10]. (pol.).
• Siostry Imienia Jezus. zyciezakonne.pl. [dostęp 2017-01-10]. (pol.).