Memnon z Rodos

Ten artykuł dotyczy żołnierza. Zobacz też: inne postacie o tym imieniu.
Ten artykuł od 2023-11 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.
Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Memnon z Rodos
Μέμνων ο Ρόδιος
Ilustracja
Bita w imieniu Memnona drachma miasta Lampsakos (po 340 p.n.e.) z symbolami rodyjskimi (głowa Heliosa i kwiat róży)
Data i miejsce urodzenia

380 p.n.e.
Rodos

Data śmierci

333 p.n.e.

Przebieg służby
Lata służby

337–333 p.n.e.

Stanowiska

dowódca najemników greckich w służbie perskiej

Główne wojny i bitwy

bitwa nad Granikiem

Memnon z Rodos (ur. 380 p.n.e., zm. 333 p.n.e.) – dynasta w perskiej Azji Mniejszej i wódz najemników greckich.

Życiorys

Był bratem Mentora, mianowanego namiestnikiem w hellespontyjskiej Frygii przez jego szwagra, satrapę Artabazosa. Jako uczestnik nieudanego spisku Artabazosa przeciw królowi Artakserkesowi Ochosowi, wraz z bliskimi zbiegł w 353 p.n.e. do Macedonii pod protekcję Filipa II. Po powrocie przejął za nieżyjącego brata namiestnictwo jako perski hiparcha Troady i ożeniony ze swą szwagierką Barsine, skutecznie bronił wraz z Ateńczykiem Charesem terytorium perskiego przed agresją macedońskiego Filipa (zwycięstwo pod Magnezją, zdobycie Lampsakos i Efezu)[1].

Później dowodził greckimi najemnikami w służbie perskiego króla Dariusza III Kodomana. Podczas azjatyckiej wyprawy Aleksandra Wielkiego głównym jego zadaniem było powstrzymywanie najazdu wojsk macedońskich na perskie satrapie w Azji Mniejszej. W obliczu inwazji zalecał innym dowódcom (m.in. satrapie Lidii i Jonii Spitrydatesowi) zastosowanie taktyki spalonej ziemi, co spotkało się z silnym sprzeciwem Persów.

Uczestniczył w bitwie nad rzeką Granikos, gdzie w oddziale jazdy perskiej, usiłującej przeszkodzić siłom Aleksandra w przeprawie, walczył wraz ze swymi synami. Po przegranej bitwie król perski, który zapewnił sobie lojalność Memnona biorąc na swój dwór jego żonę i dzieci jako zakładników, przekazał mu dowództwo nad wojskami w Azji Mniejszej i tamtejszą flotą. Memnon przygotował do obrony Halikarnas obsadzony przez silną załogę najemników i żołnierzy perskich. W toku oblężenia wojskom macedońskim udało się sforsować część murów miejskich. Obrońcy wybudowali z cegieł mur wewnętrzny, któremu jednak zagroziły machiny oblężnicze Macedończyków. Wówczas ze współdowodzącym Orontobatesem zdecydował o opuszczeniu miasta i wycofaniu się do umocnionych fortec.

Z myślą o wykorzystaniu perskiej przewagi na morzu zamierzał przenieść działania wojenne do Macedonii i Grecji, zmuszając tym Aleksandra do odwrotu[2]. Dzięki zdradzie zdobył wyspę Chios i większość miast na wyspie Lesbos z wyjątkiem Mityleny. Podczas rozpoczętej blokady Mityleny zachorował i zmarł. Umierając przekazał dowództwo swemu siostrzeńcowi Farnabazosowi. Śmierć Memnona zniweczyła plany ataku perskiego na Macedonię, który mógł mieć decydujące znaczenie dla wyniku wojny z Aleksandrem.

Przypisy

  1. ↑ Der Kleine Pauly. Lexikon der Antike. T. 3. München: Deutscher Taschenbuchverlag, 1979, kol. 1191.
  2. ↑ Flawiusz Arrian, Wyprawa Aleksandra Wielkiego, 2,1.

Linki zewnętrzne

  • Biogram po angielsku. livius.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-14)].
  • PWN: 3939577