Narita-san Shinshō-ji
 Główny Pawilon w czasie rocznicowego święta | |||
| Państwo |
| ||
|---|---|---|---|
| Miejscowość | Narita | ||
| Wyznanie | buddyzm | ||
| Historia | |||
| Data budowy | 940[1] | ||
Położenie na mapie Japonii  | |||
 35°47′09,89″N 140°19′05,92″E/35,786081 140,318311 | |||
| |||
| Strona internetowa | |||
Narita-san Shinshō-ji (jap. 成田山新勝寺)[2][a] – buddyjska świątynia japońskiej odmiany buddyzmu ezoterycznego Shingon, znajdująca się w Narita, w prefekturze Chiba, w Japonii.
Historia
Świątynia została założona w 940 roku przez wysokiej rangi mnicha Kanchō Daisōjō, który był uczniem Kūkaia. Jest poświęcona bóstwu mądrości Fudō Myōō, które jest zwykle przedstawiane z mieczem i liną w otoczeniu płomieni. Często nazywano je bogiem ognia i kojarzono z ceremoniami ognia[1][3].
Świątynia została zbudowana, aby uczcić zwycięstwo wojsk wysłanych ze stolicy Heian-kyō (ob. Kioto) do stłumienia buntu Masakado Tairy, który był potężnym samurajem z bogatego klanu (gōzoku) w regionie Kantō. Kapłan ów towarzyszył tym siłom, przenosząc figurę Fudō Myōō, zabraną ze świątyni Takao-san Jingo-ji w Kioto. Uważa się, że to Kūkai wyrzeźbił ją i użył w ceremoniach świętego ognia, które pomogły powstrzymać bunt w jego czasach. Podobnie stało się w 940 roku. Według legendy, posąg stał się tak ciężki („odmówił ruchu”) po zwycięstwie, że przewiezienie go z powrotem do Kioto stało się niemożliwe. Zbudowano zatem nową świątynię Narita-san Shinshō-ji, aby go chronić[1][3].
Dopóki Ieyasu Tokugawa nie przeniósł swojej stolicy do Edo w 1603 roku, świątynia pozostawała nieznaną, wiejską świątynią przez ponad 600 lat[1][3]. Dopiero jego prawnuk, Ietsuna Tokugawa, zrekonstruował Pawilon Główny w 1655 roku, który obecnie służy do nauki kaligrafii. Dla uczczenia Kūkaia, który był jej mistrzem[3].
Galeria
-
Posąg Fudō Myōō w Wielkiej Pagodzie Pokoju -
Wielka Pagoda Pokoju -
Główny Pawilon -
Pagoda z 1702 roku -
Brama Niō-mon -
Widok ogólny świątyni
Uwagi
- ↑ Narita-san (成田山) → W nazwach świątyń – zwłaszcza formalnych – pojawia się często „nazwa górska” (sangō 山号). Tradycja ta sięga czasów, gdy były one przede wszystkim klasztorami celowo budowanymi na odległych obszarach górskich. Spełnia także rolę przedrostka honoryfikatywnego.
Przypisy
Bibliografia
- Eyewitness Travel: Japan. Londyn: Penguin Random House, 2017. ISBN 978-1-46545-719-6.
Linki zewnętrzne
- Informacja o świątyni (ang.)
- Strona oficjalna świątyni (ang.)
