Nornik wschodnioeuropejski
Microtus levis[1] | |||
Miller, 1908 | |||
Systematyka | |||
Domena | eukarionty | ||
---|---|---|---|
Królestwo | zwierzęta | ||
Typ | strunowce | ||
Podtyp | kręgowce | ||
Gromada | ssaki | ||
Podgromada | żyworodne | ||
Infragromada | |||
Rząd | gryzonie | ||
Podrząd | myszokształtne | ||
Nadrodzina | myszowe | ||
Rodzina | chomikowate | ||
Podrodzina | karczowniki[2] | ||
Rodzaj | nornik[2] | ||
Podrodzaj | Microtus | ||
Gatunek | nornik wschodnioeuropejski[2] | ||
Synonimy | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
najmniejszej troski | |||
|
Nornik wschodnioeuropejski[2] (Microtus levis) – gatunek gryzonia z rodziny chomikowatych, występujący w Europie Wschodniej i na zachodzie Azji[3][4].
Klasyfikacja
Gatunek został opisany naukowo w 1908 roku przez G.S. Millera na podstawie okazów z Rumunii (okręg Prahova). Należy do podrodzaju nominatywnego Microtus, do grupy gatunków pokrewnych nornikowi zwyczajnemu (M. arvalis); zasięgi tych dwóch gatunków nachodzą na siebie na dużym obszarze. Najbliżej spokrewniony może być z nornikiem transkaspijskim (M. transcaspicus)[4].
Biologia
Zwierzęta te występują w Finlandii, krajach bałtyckich, na Białorusi i Ukrainie, w Rosji aż po obwód swierdłowski w Azji, na zachodnich rubieżach Kazachstanu, we wschodniej Rumunii i na Bałkanach, w Turcji i w pasie ciągnącym się wzdłuż Małego Kaukazu, sięgającym po Teheran w Iranie. Zostały introdukowane na środkowy Spitsbergen. Są spotykane na wysokościach do 2500 m n.p.m. Zamieszkują tereny rolnicze, łąki i otwarte tereny leśne. W południowej części zasięgu preferują obszary podmokłe, obrzeża rzek i jezior[3].
Populacja
Nornik wschodnioeuropejski zamieszkuje duży obszar, nie są znane zagrożenia dla gatunku. Jest pospolity, liczebność fluktuuje między kolejnymi latami. W sprzyjających latach w Macedonii stwierdzano do 200 000 otworów nor na hektar. Jest uznawany za gatunek najmniejszej troski[3].
Przypisy
- ↑ Microtus levis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d Systematyka i nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 237. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ a b c d Microtus levis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Microtus (Microtus) levis. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2015-10-29]