Otto Fiński

Otto Fiński
Data i miejsce urodzenia

27 września 1898
Złoczów

Data i miejsce śmierci

19 stycznia 1962
Warszawa

docent
Specjalność: teoria sportu
Instytut

Instytut Naukowy Kultury Fizycznej

Odznaczenia
Medal 10-lecia Polski Ludowej
Grób Otto Fińskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Otto Fiński, właściwie Jakub Otto Fiński vel Finkenstein[a] (ur. 27 września 1898 w Złoczowie, zm. 19 stycznia 1962 w Warszawie) – polski działacz sportowy i naukowiec w dziedzinie kultury fizycznej, docent, magister, pułkownik Wojska Polskiego[5].

Życiorys

Urodził się 27 września 1898 w Złoczowie, w rodzinie Joachima[6][7].

Z dniem 25 października 1921 został zdemobilizowany z Wojska Polskiego w stopniu podporucznika i przydzielony w rezerwie do 5 pułku artylerii ciężkiej w Krakowie[8][1]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 982. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii[9][10]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 2 pułku artylerii ciężkiej w Chełmie[11][12]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Stryj i posiadał przydział do 6 pułku artylerii ciężkiej we Lwowie[4].

Walczył w kampanii wrześniowej 1939 dowodząc kolumną samochodową 50 Dywizji Piechoty[13][14]. Dostał się do niewoli niemieckiej i przebywał w Oflagu II C Woldenberg[15]. W obozie kierował Kołem Wychowawców Fizycznych oraz zorganizował ośrodek rehabilitacyjny dla oficerów[16].

W marcu 1947 został wybrany wiceprezesem Polskiego Związku Szermierczego[16]. 26 października tego roku na nadzwyczajnym Walnym Zgormoadzeniu PSZ ponownie został wybrany wiceprezesem[16]. 12 grudnia 1948 został wybrany prezesem Polskiego Związku Szermierczego[16]. 19 lipca 1950, po przekształceniu PZS w Społeczną Sekcję Szermierki Głównego Komitetu Kultury Fizycznej, został jej przewodniczącym[16]. W czerwcu 1957 został wybrany prezesem reaktywowanego Polskiego Związku Szermierczego[16]. Pełnił również funkcję wiceprzewodniczącego Prezydium Polskiego Komitetu Olimpijskiego[5].

W lutym 1948 został szefem sztabu Komendy Głównej Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”[7].

Działalność społeczną łączył z pracą naukową jako zastępca dyrektora Instytutu Naukowego Kultury Fizycznej i kierownik Pracowni Teorii Sportu INKL oraz pracownik naukowy Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie[5]. Ogłosił ponad 150 publikacji, które stanowiły podstawę rozwoju teorii sportu w Polsce, metodyki treningu oraz adaptacji metod naukowych dla potrzeb sportu[16].

Był także nauczycielem masażu i autorem publikacji z masażu sportowego. Został uhonorowany tytułem Historycznego Członka Klubu „Ludzie Masażu”[17]. Należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[5].

Zmarł 19 stycznia 1962 w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera II B 28, rząd 14, grób 25)[5][18].

Od 1963 organizowano Memoriał im. Ottona Fińskiego – szermierczy turniej indywidualny[16].

Odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ W ewiedencji Wojska Polskiego II RP figurował jako Jakub Otto Finkelstein[1][2][3][4].

Przypisy

  1. ↑ a b Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 66.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 782, 854.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 700, 779.
  4. ↑ a b Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 138, 649.
  5. ↑ a b c d e f Zmarli : Otto Fiński. „Stolica”. 8 (742), s. 8, 1962-02-25. Warszawa. 
  6. ↑ Jakub Otto Finkelstein. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.15624 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-08-25].
  7. ↑ a b Dariusz Stawicki: Otto Fiński (Finkenstein) (1898–1962). Woldenberczycy. [dostęp 2024-08-18].
  8. ↑ Pierwsza lista 1921 ↓, s. 49, jako Jajub Finkelstein.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 854.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 779.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 782.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 700.
  13. ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 381, jako Jakub Otto Fiński.
  14. ↑ Wróblewski 1989 ↓, s. 96, 201, również jako Jakub Otto Fiński.
  15. ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2024-08-25]., jako Otto Finkenstein.
  16. ↑ a b c d e f g h Maciej Łuczak: Szermierka w Polsce w latach 1945–1989. Poznań: Akademia Wychowania Fizycznego im. Eugeniusza Piaseckiego, 2002, s. 43, 58, 59, 61–63, 78, 125, 126, 148, 151, 155, 164, 230, 240, 242, 243, 348.
  17. ↑ Fiński Otto Jakub. Leksykon masażu. [dostęp 2024-08-25].
  18. ↑ Otto Fiński. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Warszawie. [dostęp 2024-08-25].
  19. ↑ M.P. z 1955 r. nr 106, poz. 1419, jako Jakub Otto Fiński.

Bibliografia

  • Pierwsza lista oficerów rezerwowych WP. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
  • Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
  • Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
  • Jan Wróblewski: Samodzielna Grupa Operacyjna „Polesie” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07659-6.