Penny Mordaunt

Penny Mordaunt

Penny Mordaunt (2022)
Data i miejsce urodzenia	4 marca 1973 Torquay
Przewodnicząca Izby Gmin oraz Lord przewodniczący Rady
Okres	od 6 września 2022 do 5 lipca 2024
Przynależność polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	Mark Spencer(inne języki)
Następca	Lucy Powell(inne języki)
Minister obrony
Okres	od 1 maja 2019 do 24 czerwca 2019
Przynależność polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	Gavin Williamson
Następca	Ben Wallace
Minister rozwoju międzynarodowego
Okres	od 9 listopada 2017 do 1 maja 2019
Przynależność polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	Priti Patel
Następca	Rory Stewart
Minister równouprawnienia
Okres	od 30 kwietnia 2018 do 24 lipca 2019
Przynależność polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	Amber Rudd
Następca	Amber Rudd
Poseł do Izby Gmin z okręgu Portsmouth North
Okres	od 6 maja 2010 do 30 maja 2024
Przynależność polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	Sarah McCarthy-Fry
Następca	Amanda Martin
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Penny Mordaunt (właśc. Penelope Mary Mordaunt, ur. 4 marca 1973^[1] w Torquay^[2]) – brytyjska polityczka, członkini Partii Konserwatywnej. Od 2010 do 2024 posłanka do Izby Gmin z okręgu Portsmouth North^[3].

Życiorys

Młodość i wykształcenie

Pochodzi z rodziny o tradycjach wojskowych. Imię Penelope, które otrzymała, nawiązuje do okrętu HMS Penelope^[4]. Gdy miała 15 lat, jej matka zmarła na nowotwór, wkrótce nowotwór zdiagnozowano także u jej ojca, którego zdołano wyleczyć. Choroba i śmierć w rodzinie spowodowała problemy finansowe. By móc kontynuować naukę, Penny pracowała fizycznie w fabryce Johnson & Johnson^[5], a także jako asystentka iluzjonisty^[6].

W 1995 roku ukończyła studia z dziedziny filozofii na University of Reading^[7]. W roku poprzedzającym studia oraz w trakcie rocznej przerwy w nauce pracowała w rumuńskich sierocińcach^[8].

Działalność polityczna

W latach 90. działała w młodzieżowym skrzydle Partii Konserwatywnej (Young Conservatives(inne języki))^[9][10].

W 2005 roku bez powodzenia starała się o mandat poselski w okręgu Portsmouth North^[11]. Mandat w tym samym okręgu zdobyła w 2010, uzyskując następnie reelekcję w 2015, 2017 i 2019 roku^[3]. W pierwszym gabinecie Davida Camerona była podsekretarzem stanu do spraw decentralizacji (2014–2015), po wyborach parlamentarnych i utworzeniu przez Camerona kolejnego rządu objęła urząd podsekretarza stanu do spraw sił zbrojnych. W trakcie kampanii przed referendum w 2016, należała w Partii Konserwatywnej do grupy czołowych zwolenników wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii Europejskiej^[9]. W drugim gabinecie Theresy May pełniła od 2017 do 2019 roku funkcję ministra rozwoju międzynarodowego, a następnie od 1 maja do 24 czerwca 2019 ministra obrony Wielkiej Brytanii, jako pierwsza kobieta na tym stanowisku. W okresie 2018–2019 pełniła równolegle funkcję ministra równouprawnienia. Od 16 września 2021 do 6 września 2021 była ministrem stanu ds. polityki handlowej w Departamencie Handlu Międzynarodowego^[12].

W lipcu 2022 w związku z ogłoszeniem przez Borisa Johnsona rezygnacji z funkcji premiera Wielkiej Brytanii oraz lidera Partii Konserwatywnej zgłosiła swoją kandydaturę na lidera partii. Była typowana przez bukmacherów jako kandydat z największymi szansami na zwycięstwo^[13], została jednak wyeliminowana w piątej turze głosowania^[14].

6 września 2022 weszła w skład gabinetu Liz Truss(inne języki), obejmując urzędy przewodniczącej Izby Gmin i lorda przewodniczącego Rady^[15]. 10 września 2024 w Pałacu Św. Jakuba, jako pierwsza kobieta w historii, przewodniczyła Radzie Akcesyjnej(inne języki) – zwołanej, w związku ze śmiercią królowej Elżbiety II i wstąpieniem na tron króla Karola III^[16][17].

21 października 2022, po rezygnacji Liz Truss z funkcji liderki Partii Konserwatywnej, jako pierwsza ogłosiła zamiar ubiegania się o przywództwo w partii^[18], lecz 24 października wycofała swoją kandydaturę^[19]. W powstałym następnego dnia gabinecie Rishiego Sunaka(inne języki), utrzymała te same stanowiska rządowe^[20]. 6 maja 2023 uczestniczyła w koronacji króla Karola III i królowej Kamili w Opactwie Westninsterskim. Jako pierwsza kobieta w historii^[21], przez większość czasu w trakcie tej uroczystości trzymała Miecz Stanu(inne języki), a następnie Miecz Ofiarowania(inne języki)^[22] – co było szeroko komentowane, m.in. w mediach społecznościowych^[23] i spotykało się z uznaniem z wielu stron^[24][25].

Nie uzyskała reelekcji w wyborach w 2024^[26]. 5 lipca 2024, w następstwie dymisji premiera Rishiego Sunaka, zakończyła sprawowanie funkcji rządowych^[27].

Życie prywatne

W 1999 wyszła za mąż za kolegę ze studiów Paula Murraya. Rok później małżeństwo zakończyło się rozwodem^[10]. Następnie (do 2016) pozostawała w związku z przedsiębiorcą i muzykiem Ianem Lyonem^[28].

W 2014 uczestniczyła w drugiej brytyjskiej edycji(inne języki) programu Splash!, gdzie zajęła 12. miejsce^[19][29].

Mieszka w Portsmouth^[30].

Przypisy