Potok Mikulczycki
Potok Mikulczycki – ujście do Bytomki | |
Kontynent | Europa |
---|---|
Państwo | Polska |
Województwo | |
Lokalizacja | |
Rzeka | |
Długość | 10 km |
Powierzchnia zlewni | 38,9 km² |
Źródło | |
Miejsce | Bytom Stolarzowice |
Współrzędne | 50°23′48,4″N 18°49′23,0″E/50,396778 18,823056 |
Ujście | |
Recypient | Bytomka |
Miejsce | Gliwice Zatorze |
Współrzędne | 50°18′18,7″N 18°43′40,0″E/50,305194 18,727778 |
Położenie na mapie województwa śląskiego | |
Położenie na mapie Polski |
Potok Mikulczycki (odcinek w górnym biegu rzeki zwany także Potokiem Rokitnickim, a w dolnym Potokiem Żernickim) – rzeka w południowej Polsce, w województwie śląskim, prawobrzeżny dopływ Bytomki.
Przebieg
Źródła rzeki znajdują się w bytomskiej dzielnicy Stolarzowice. Następnie płynie ona na południe pomiędzy bytomskimi Miechowicami a zabrzańską Helenką. Dalej dzieli na pół Rokitnicę i od północy opływa Mikulczyce. W Szałszy ponownie skręca na południe płynąc przez gliwickie Żerniki i Zatorze. Pomiędzy ulicami Jana Nowaka Jeziorańskiego (DK88) a Chorzowską, na wysokości zajezdni autobusowej wpada do Bytomki. Całkowita długość rzeki wynosi około 10 km. Powierzchnia zlewni wynosi 38,9 km²[1].
Jakość wód Potoku określona jest jako pozaklasowe. Wpływają do niego wody z oczyszczalni ścieków: Zabrze-Rokitnica, Zabrze-Mikulczyce i Zabrze-Grzybowice.
Historia
Początki osadnictwa nad Potokiem Mikulczyckim datuje się na XII wiek. Pierwszymi osadami są Rokitnica i Mikulczyce. W podobnym okresie powstały też Żerniki.
Przez wiele lat Potok Mikulczycki stanowił ważną granicę. Do roku 1179 była to granica między Śląskiem i Małopolską[2], do 1816 pomiędzy ziemią bytomską i toszecką, a do 1821 pomiędzy diecezjami krakowską i wrocławską. Skutki tego podziału szczególnie odczuwalne były przez mieszkańców Rokitnicy. Tereny położone na zachód od rzeki należały do wrocławskiej parafii w Wieszowie, a tereny na wschód od niej do krakowskiej parafii w Miechowicach.