Salomon Igel

Salomon Igel (ur. w 1889 w Złoczowie, zm. w 1942 we Lwowie)^[1] – polski filozof, psycholog i pedagog pochodzenia żydowskiego.

Ukończył studia na Uniwersytecie Lwowskim, następnie doktoryzował się tam pod kierunkiem Kazimierza Twardowskiego^[1][2]. Był jednym z przedstawicieli filozoficznej szkoły Twardowskiego^[1]. Pracował jako nauczyciel i dyrektor szkół ogólnokształcących we Lwowie. Przez wiele lat kierował lwowskim Żydowskim Towarzystwem Szkoły Ludowej i Średniej^[1][2]. Był aktywnym członkiem wielu organizacji społecznych, kulturalno-oświatowych i charytatywnych^[1].

Zajmował się analizą uczuć, wrażeń zmysłowych i innych zjawisk psychicznych. Dużo publikował, również prace poświęcone pedagogice^[1][2].

Popełnił samobójstwo, by uniknąć aresztowania przez gestapo^[1][2].

• Stosunek uczuć do przedstawień ze względu na klasyfikację faktów psychicznych. Przegląd filozoficzny, 1919 z. 4.
• W sprawie nauki o zjawiskach zmysłowych., Przegląd filozoficzny, 1920.
• O przedmiotach zastępczych Przegląd filozoficzny 1929 z. 1/2.
• Dlaczego pragniemy przyjemności? Przyczynek do analizy i oborony hedonizmu. [w:] Księga pamiątkowa Polskiego Towarzystwo Filozoficznego we Lwowie., Lwów 1931.
• Dydaktyka propedeutyki filozofii W: Encyklopedia wychowania T. 2., Warszawa 1937.
• Z filozofii doświadczenia witalnego, Kwartalnik filozoficzny T. 14, 1937 z. 4.

• Filozofia w Polsce. Słownik pisarzy. Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk, 1971.
• Teresa Rzepa: Igel Salomon. W: Słownik psychologów polskich. Elwira Kosnarewicz, Teresa Rzepa, Ryszard Stachowski (red.). Poznań: Instytut Psychologii UAM, 1992, s. 97.

• Salomon Igel – publikacje w bibliotece Polona