Stefania Woytowicz

Stefania Woytowicz

Data i miejsce urodzenia	8 października 1922 Orynyn
Data i miejsce śmierci	31 sierpnia 2005 Warszawa
Typ głosu	sopran
Zawód	śpiewaczka
Odznaczenia

Stefania Maria Woytowicz–Rudnicka (ur. 8 października 1922 w Oryninie, zm. 31 sierpnia 2005 w Warszawie) – jedna z najwybitniejszych polskich śpiewaczek (sopran)^[1].

Urodziła się w rodzinie Michała (1877–1967) i Domicelli ze Zwolakowskich (1880–1967). Miała dziewięcioro rodzeństwa (jedno zmarło w niemowlęctwie), najstarszy był Bolesław, kompozytor, pianista, a następnie Wiktor, Wanda Staniszewska, Regina Michałowska, Halina Symonik, Kazimierz, Anna Radzimowska-Pachura i Henryk^[2]. Była wychowanką Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie, gdzie uczyła się śpiewu u Stanisławy Zawadzkiej. Początkiem jej wielkiej kariery było zwycięstwo w Międzynarodowym Konkursie Wokalnym w Pradze w 1954^[1]. Śpiewała prawie we wszystkich krajach Europy, a także w USA, Australii, Nowej Zelandii i na Dalekim Wschodzie; uczestniczyła także we wszystkich ważniejszych festiwalach europejskich. Jej bogaty repertuar obejmował pieśni solowe, utwory kameralne, kantatowe i oratoryjne. Występowała wyłącznie na estradzie koncertowej, odmawiając udziału w spektaklach operowych.

W latach 80. działała w warszawskim Duszpasterstwie Środowisk Twórczych, zajmując się pomocą charytatywną dla środowiska muzycznego. W 1985 koncertowała dla papieża Jana Pawła II w Castel Gandolfo^[1].

Wielokrotnie występowała na festiwalu „Warszawska Jesień”; była wykonawczynią dzieł Szymanowskiego, Pendereckiego, Bairda, Góreckiego, Szabelskiego, Meyera i Bogusławskiego. Dokonała wielu nagrań dla radia, telewizji i wytwórni płytowych. Była pierwszą śpiewaczką, która nagrała III Symfonię Góreckiego – i to dla trzech firm, z trzema orkiestrami i trzema dyrygentami. W latach 1977–1992 była prezesem Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. Od 1971 była członkiem Obywatelskiego Komitetu Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie^[3].

Jej mężem był neurochirurg Stanisław Rudnicki.

Zmarła 31 sierpnia 2005 w Warszawie, pochowana na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 155a-3-13/14)^[4][1].

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (17 października 2001)^[5]
• Złoty Krzyż Zasługi (15 lipca 1954)^[6]
• Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1979)^[7]

• I nagroda na Ogólnopolskim Konkursie im. Bacha w Poznaniu (1950)
• III nagroda na Międzynarodowym Konkursie w Berlinie (1951)^[8]
• I nagroda na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym w Pradze (1954)
• Nagroda Państwowa II stopnia z okazji 20-lecia Polski Ludowej (22 lipca 1964)^[9]
• Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1975)
• Nagroda Związku Kompozytorów Polskich (1978)
• wyróżnienie Fundacji im. Karola Szymanowskiego (1998)^[10]
• Platynowa Płyta za wykonanie III symfonii Henryka Mikołaja Góreckiego (1999)^[10]
• tytuł Honorowego Obywatela Jasła (1999)^[11]
• tytuł Honorowego Obywatela Kętrzyna (2000)^[12]

Źródło:^[13].

• Stefania Woytowicz i Stanisław Rudnicki zostali upamiętnieni tablicą pamiątkową na fasadzie budynku pod adresem Alei Przyjaciół 3 w Warszawie, gdzie zamieszkiwali od 1958 do 2005^[14].
• W 2007 powstała Fundacja im. Stefanii Woytowicz^[15].

• Stefania Woytowicz na zdjęciach w bibliotece Polona