Szymon Mayblum

Szymon Mayblum

major żandarmerii
Data i miejsce urodzenia	28 czerwca 1895 Brzeżany
Data i miejsce śmierci	29 września 1939 Mielniki
Przebieg służby
Lata służby	do 1939
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie Korpus Ochrony Pogranicza
Jednostki	Dywizjon Żandarmerii KOP
Stanowiska	zastępca dowódcy dywizjonu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Szymon Józef Mayblum (ur. 28 czerwca 1895 w Brzeżanach, zm. 29 września 1939 w Mielnikach) – major żandarmerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.

Szymon Józef Mayblum urodził się 28 czerwca 1895, w Brzeżanach, w rodzinie Maurycego i Augusty z Oczeretów. W latach 1913–1914 był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich we Lwowie^[1] . W czasie I wojny światowej walczył jako ułan w szeregach 2 szwadronu kawalerii, a następnie II dywizjonu i 2 pułku ułanów Legionów Polskich. W czasie walk został ranny. W maju 1915 leczył się w Szpitalu Rezerwowym nr 2 Stiftskas w Wiedniu, następnie w Pötzleinsdorf (obecnie część Wiednia)^[2].

Od 1918 roku służył w Żandarmerii Polowej. Następnie był zatrudniony w Wojsku Polskim, w charakterze urzędnika wojskowego XI rangi. W grudniu 1923 został przeniesiony z 1 dywizjonu żandarmerii do Powiatowej Komendy Uzupełnień Inowrocław na stanowisko oficera ewidencyjnego Inowrocław^[3]. W lutym 1924 został odkomenderowany do Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III^[4]. Z dniem 1 marca 1924 Prezydent RP przemianował go na oficera zawodowego w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 grudnia 1920 i 12. lokatą w korpusie oficerów administracji, dział kancelaryjny^[5][6]. W kwietniu tego roku został wyznaczony na stanowisko referenta inwalidzkiego w PKU Warszawa Miasto III^[7]. W lutym 1925 roku został przeniesiony z korpusu oficerów administracji do korpusu oficerów żandarmerii, w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 grudnia 1920 roku i 1,8 lokatą, z równoczesnym wcieleniem do 1 dywizjonu żandarmerii i przydzieleniem do Wydziału Żandarmerii Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko referenta^[8]. 12 kwietnia 1927 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii^[9]. W czerwcu tego roku został przeniesiony do utworzonego Dowództwa Żandarmerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Z dniem 4 października 1927 roku został przeniesiony służbowo na pięciomiesięczny kurs aplikacyjny oficerów młodszych w Dywizjonie Szkolnym Żandarmerii w Grudziądzu, z równoczesnym zwolnieniem z zajmowanego stanowiska na czas pobytu na kursie^[10]. W 1928 roku, po ukończeniu kursu, kontynuował służbę w Dowództwie Żandarmerii MSWojsk.^[11], a cztery lata później w 1 dywizjonie żandarmerii w Warszawie^[12]. W grudniu 1934 roku ogłoszono jego przeniesienie z Dowództwa Żandarmerii MSWojsk. do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko zastępcy dowódcy dywizjonu żandarmerii KOP w Warszawie^[13]. Na tym stanowisku pełnił służbę do września 1939 roku^[14]. 27 czerwca 1935 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii^[15][16].

W czasie kampanii wrześniowej dowodził batalionem sztabowym Grupy KOP^[17]. 18 września z polecenia dowódcy Grupy KOP, gen. bryg. Wilhelma Orlik-Rückemanna przeprowadzić miał „szybkie dochodzenia i ukarać winnych” mieszkańców miejscowości Bereźno (Bereźce), położonej na trasie Dawidgródek-Stolin, którzy wystawili bramę powitalną dla Armii Czerwonej. W nocy z 28 na 29 września 1939, w lesie na wschód od wsi Mielniki, po krótkiej walce z Sowietami został przez nich rozstrzelany.

• Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[18]
• Krzyż Walecznych dwukrotnie^[19]
• Złoty Krzyż Zasługi – 11 lipca 1938 „za zasługi w służbie Korpusu Ochrony Pogranicza”^[20]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”^[21][22]
• Medal Zwycięstwa^[23]

• Lista strat Legionu Polskiego od 1 maja do 1 lipca 1915. Piotrków: Centralny Oddział Ewidencyjny Departamentu Wojskowego NKN, 1915-08-01.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
• Jan Wróblewski, Samodzielna Grupa Operacyjna "Polesie" 1939, Wydawnictwo MON, Warszawa 1989, ISBN 83-11-07659-6, s. 212.
• Wilhelm Orlik-Rückemann, Ze sprawozdania dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza o działalności podczas wojny W: Wrzesień 1939 w relacjach i wspomnieniach, wybór i oprac. Mieczysław Cieplewicz, Eugeniusz Kozłowski, Wydawnictwo MON, Warszawa 1989, ISBN 83-11-07709-6, s. 748.
• Wiktor Krzysztof Cygan, Zbrodnie sowieckie na jeńcach wojennych we wrześniu - październiku 1939 r., Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3 (141), Warszawa 1992, s. 126.
• Wanda Roman, Żandarmi polscy zamordowani na Wschodzie. Wrzesień 1939 - maj 1940, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3 (157), Warszawa 1996, ISSN 0043-7182, s. 343.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-06-18].