Taras Prochaśko

Taras Prochaśko

Тарас Богданович Прохасько

Imię i nazwisko	Taras Bohdanowycz Prochaśko
Data i miejsce urodzenia	16 maja 1968 Iwano-Frankiwsk
Narodowość	ukraińska
Język	ukraiński
Dziedzina sztuki	literatura
Gatunek	powieść, opowiadanie
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Taras Bohdanowycz Prochaśko, ukr. Тарас Богданович Прохасько (ur. 16 maja 1968) – ukraiński pisarz, tłumacz i dziennikarz. Czołowy przedstawiciel „fenomenu stanisławowskiego”.

Absolwent Wydziału Biologii Lwowskiego Uniwersytetu Narodowego im. Iwana Franki, z zawodu botanik^[1]. Uczestnik studenckiego ruchu z lat 1989–1991, brał udział w rewolucji na granicie^[2]. Parał się wieloma zajęciami. Z początku pracował w Iwano-Frankiwsku w Instytucie Leśnictwa Karpackiego, a później nauczał w rodzinnym mieście; był także barmanem, stróżem, pracownikiem radia FM «Вежа», pracował w galerii, w gazecie, w studiu telewizyjnym. Współpracował z kilkoma lwowskimi gazetami jak „Ekspres” (Експрес) czy „Postup” (Поступ)^[3]. W latach 1992–1994 był współredaktorem magazynu „Czetwer” (Четвер). Od 1992 rокu stale mieszka w Iwano-Frankiwsku. Obok Jurija Andruchowycza jest czołowym przedstawicielem „fenomenu stanisławowskiego”^[4].

Jest członkiem Zrzeszenia Pisarzy Ukraińskich. W 1997 roku został laureatem nagrody magazynu „Smołoskyp” (Смолоскип). 15 grudnia 2007 został laureatem literackiej nagrody imienia Josepha Conrada (fundowanej przez Instytut Polski w Kijowie. Od drugiego numeru jest stałym redaktorem magazynu «Четвер». Poniekąd z racji wykształcenia w utworach Prochaśki przewija się wiele motywów związanych z przyrodą. Prochaśko w swoich dziełach chwilami pisze tylko dla siebie i na potrzeby własnych wewnętrznych rozważań. Pisarz osobliwie traktuje swoje rozważania filozoficzne mówiąc: Krótko mówiąc, filozofia to dla mnie po prostu sens życia. Oznacza to jedność myśli i tego, co dzieje się z człowiekiem. Obecność myśli w miejscu, w którym się znajdujesz, w ruchu, który wykonujesz, w kontakcie, w którym jesteś. Minuta po minucie myślę o tym, co się dzieje. Tak naprawdę to nie jest jakaś ciężka praca, to nie jest stale włączony komputer pokładowy, jak mówią. To po prostu poczucie tego, co jest i nadanie temu sensu. Świadome istnienie. Poczucie swojej obecności w świecie, świadomość tego, jaki krok robisz – dosłownie i w przenośni. Uwaga na to, po co idziesz i dlaczego idziesz. Uwaga na osobę, którą spotykasz^[5]. W wielu utworach Prochaśki obecny jest element biograficzny, czasami zbliżając jego utwory do intymnych spowiedzi.

Tłumaczką jego książek na język polski jest Renata Rusnak.

Źródło:^[6]

• Nekropol' (Некрополь), przełożona na język angielski i opublikowana w antologii Two Lands, New Visions (1998),
• Inszi dni Anny (Інші дні Анни), Київ: Смолоскип, 1998, pol. Inne dni Anny (zbiór opowiadań, 2001),
• FM „Hałyczyna” (FM "Галичина"), Івано-Франківськ: Лілея-НВ, 2001; 2004,
• Nepr0sti (НепрОсті), Івано-Франківськ: Лілея-НВ, 2002, pol. Niezwykli (powieść, 2002),
• Łeksykon tajemnych znań (Лексикон таємних знань), Львів: Кальварія, 2004,
• Z cjoho można zrobyty kilka opowidań (З цього можна зробити кілька оповідань), Івано-Франківськ: Лілея-НВ, 2005, pol. Z tego można zrobić kilka opowiadań, 2005,
• Port Frankiwsk (Порт Франківськ), Івано-Франківськ: Лілея-НВ, 2006,
• Ukraina (Kraków: Nemrod, 2006), wspólnie z Serhijem Żadanem,
• BotkaJE (БотакЄ), Івано-Франківськ: Лілея-НВ, 2010).

Przetłumaczył na ukraiński powieść Galicyjskość Łukasza Saturczaka, jako Galicija (Ґаліція, wyd. ukraińskie 2011), Na wysokiej połoninie Stanisława Vincenza (wyd. ukraińskie 2012), Opowieści galicyjskie oraz Wschód Andrzeja Stasiuka (wyd. ukraińskie 2015)^[7].

Jego brat Jurij Prochaśko jest tłumaczem literatury niemieckiej.