Wyższa Szkoła Pedagogiczna im. Tadeusza Kotarbińskiego w Zielonej Górze

Wyższa Szkoła Pedagogiczna
im. Tadeusza Kotarbińskiego
w Zielonej Górze

Zielona Gora Pedagogical University

Data założenia	30 lipca 1971[1]
Data likwidacji	1 września 2001[2]
Państwo	Polska
Województwo	lubuskie
Adres	al. Wojska Polskiego 69 65-625 Zielona Góra
Położenie na mapie Zielonej Góry Wyższa Szkoła Pedagogiczna im. Tadeusza Kotarbińskiego w Zielonej Górze
Położenie na mapie Polski Wyższa Szkoła Pedagogiczna im. Tadeusza Kotarbińskiego w Zielonej Górze
Położenie na mapie województwa lubuskiego Wyższa Szkoła Pedagogiczna im. Tadeusza Kotarbińskiego w Zielonej Górze
51°56′21,962″N 15°28′23,041″E/51,939434 15,473067

Wyższa Szkoła Pedagogiczna im. Tadeusza Kotarbińskiego w Zielonej Górze powstała jako Wyższa Szkoła Nauczycielska w 1971 roku. Istniała do 1 września 2001 r., kiedy w wyniku połączenia Politechniki Zielonogórskiej i Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. T. Kotarbińskiego powstał Uniwersytet Zielonogórski.

Utworzenie WSN, było uhonorowaniem wieloletnich prób środowiska do kształcenia kadry na potrzeby oświaty i kultury. Szkoła powstała na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z 30 lipca 1971, a w pierwszej inauguracji roku akademickiego wziął udział Henryk Jabłoński (ówczesny minister oświaty i szkolnictwa wyższego, późniejszy przewodniczący Rady Państwa). Organizatorem uczelni i pierwszym rektorem był doc. dr hab. Hieronim Szczegóła^[3].

Pierwszą bazą lokalową szkoły stanowiły cztery budynki przy Placu Słowiańskim. Kadra składała się z 34 pracowników naukowo-dydaktycznych (m.in. pięciu docentów i siedmiu doktorów) i w niedużym stopniu wywodziła się spoza grona wykładowców studiów nauczycielskich z Zielonej Góry, Gorzowa Wielkopolskiego, Jeleniej Góry oraz Legnicy, a także zielonogórskich szkół średnich. Naukę rozpoczęło wówczas 287 studentów na następujących ośmiu kierunkach: filologia polska, filologia rosyjska, wychowanie przedszkolne, nauczanie początkowe, wychowanie muzyczne, matematyka, fizyka i wychowanie techniczne, które skupiono w obrębie trzech wydziałów: Humanistycznego (dziekan – doc. Bronisław Ratuś), Pedagogicznego (dziekan – doc. Henryk Pochanke) i Matematyczno-Przyrodniczego (od początku lat 80. XX wieku Matematyki, Fizyki i Techniki, dziekan – dr Piotr Chocianowski)^[3].

1 października 1973 Wyższa Szkoła Nauczycielska przekształcona została w Wyższą Szkołę Pedagogiczną (później nadano jej imię profesora Tadeusza Kotarbińskiego), co zapoczątkowało jednolite, jednokierunkowe, czteroletnie studia magisterskie (dzienne i zaoczne). W latach 1973–1976 powstały nowe kierunki: historia, pedagogika pracy kulturalno-oświatowej, pedagogika opiekuńczo-wychowawcza, bibliotekoznawstwo z informacją naukową, filologia germańska i pedagogika szkolna (ten ostatni na krótko). Od roku akademickiego 1974/1975 zakłady zastąpiono instytutami: Nauk Społeczno-Politycznych, Filologii Polskiej oraz Nauk Pedagogicznych.

W latach 80. działało trzynaście kierunków, sześć instytutów (Filologii Polskiej, Historii, Nauk Społeczno-Politycznych, Wychowania Muzycznego, Matematyki i Techniki), cztery katedry (Filologii Germańskiej, Filologii Rosyjskiej, Teorii Nauczania i Wychowania oraz Pedagogiki Społecznej) i 27 zakładów. Dwa studia tworzyły jednostki międzywydziałowe (Języków Obcych, Wychowania Fizycznego i Sportu). Istniały również dwie pracownie: Nowych Technik Nauczania i Praktyk Pedagogicznych. Działało wydawnictwo i biblioteka uczelniana. Liczba pełnoetatowych pracowników wynosiła: 185 (w 1975), 261 (w 1980), 290 (w 1985). Wśród nich było 31 profesorów oraz docentów i 88 doktorów. W 1975 studia rozpoczęło 3069 studentów (1134 dziennych), w 1980 było to 2829 osób (1500 dziennych), a w 1985 – 3080 studentów (1870 dziennych). Od roku akademickiego 1982/1983 wprowadzono stałe studia podyplomowe na kierunkach: filologia polska, filologia rosyjska, historia, matematyka i fizyka^[3].

Problematyka badawcza uczelni skupiała się w tym czasie w szczególności na badaniu następujących zagadnień: Ziemie Odzyskane w polskiej myśli historyczno-politycznej, przemiany w stosunkach polsko-niemieckich po II wojnie światowej, dydaktyczno-wychowawcze funkcjonowanie szkoły powszechnej w typowych środowiskach, teoria i metodologia dydaktyki literatury, doskonalenie systemu kształcenia nauczycieli techniki, uczestnictwo młodzieży w kulturze, a także kultura polityczna młodzieży. Do 1985 pracownicy uczelni opublikowali 245 książek i ponad dwa tysiące innych prac^[3].

W 1991 r. ówczesny rektor, prof. Jerzy Baksalary rozpoczął w ramach uczelni jako pierwszy w Polsce kształcenie na odpłatnych studiach zaocznych. WSP kształciła w tym czasie studentów w systemie nauczania dziennym i zaocznym. Prowadziła studia 5-letnie magisterskie i 3,5-letnie licencjackie. Posiadała cztery wydziały, na których prowadzono kierunki:

(utworzony w 1999 roku)

• Malarstwo
• Wychowanie Muzyczne
• Wychowanie Plastyczne

(utworzony w 1973 roku)

• Filologia polska
• Filologia rosyjska
• Filologia germańska
• Filologie: języka angielskiego, języka niemieckiego i języka rosyjskiego w ramach Nauczycielskiego Kolegium Języków Obcych
• Filozofia
• Historia
• Politologia

(utworzony w 1973 roku, wcześniej Wydział Pedagogiczny)

• Pedagogika
• Socjologia
• Wychowanie Fizyczne
• Zarządzanie i marketing

(utworzony w 1973 roku, wcześniej Wydział Matematyczno-Przyrodniczy)

• Fizyka
• Informatyka
• Matematyka
• Ochrona Środowiska
• Wychowanie Techniczne

• 1971–1975: prof. dr hab. Hieronim Szczegóła – historyk (historia współczesna Polski)
• 1975–1981: prof. dr hab. Jan Wąsicki – prawnik (historia państwa i prawa)
• 1981–1984: prof. dr hab. Hieronim Szczegóła – historyk (historia współczesna Polski)
• 1984–1990: prof. dr hab. Kazimierz Bartkiewicz – historyk (historia nowożytna Polski i powszechna)
• 1990–1996: prof. dr hab. Jerzy Baksalary – matematyk (algebra liniowa, statystyka matematyczna)
• 1996–1999: prof. dr hab. Hieronim Szczegóła – historyk (historia współczesna Polski)
• 1999–2001: prof. dr hab. Andrzej Wiśniewski – filozof (logika, logika filozoficzna)

 Z tym tematem związana jest kategoria: Wykładowcy Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Zielonej Górze.

 Z tym tematem związana jest kategoria: Absolwenci Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Zielonej Górze.

• Głos Uczelni. Biuletyn Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. Tadeusza Kotarbińskiego w Zielonej Górze, pod red. Dariusza Dolańskiego, nr od 1 do 12 1997–1999.
• Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Zielonej Górze. Powstanie i rozwój: 1971–1988, pod red. Kazimierza Terleckiego, Zielona Góra, 1988.
• Hieronim Szczegóła, Zielonogórska droga do uniwersytetu, (w:) „Głos Uczelni”, 2003/I 2004, s. 17–19.. uz.zgora.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-30)].
• Hieronim Szczegóła, Jak powstała Wyższa Szkoła Inżynierska (w:) „Głos Uczelni”, II 2004, s. 56–59.. uz.zgora.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-05-18)].
• Hieronim Szczegóła, Pierwsze lata WSI (1965–1969), (w:) „Głos Uczelni”, III 2004, s. 35–37.. uz.zgora.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-05)].
• Hieronim Szczegóła, Powstanie uczelni pedagogicznej, (w:) „Głos Uczelni”, IV-V 2004, s. 32–35.. uz.zgora.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-08)].
• Hieronim Szczegóła, Zielona Góra kształci magistrów (w:) „Głos Uczelni”, nr 32, VI 2004, s. 58–61.. uz.zgora.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
• Hieronim Szczegóła, Uczelnie zielonogórskie u progu kryzysu społeczno-gospodarczego (1975–1980), (w:) „Głos Uczelni”, VII 2004, s. 34–38.. uz.zgora.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
• Hieronim Szczegóła, Szkolnictwo wyższe w Zielonej Górze w okresie kryzysu społecznego i politycznego 1979–1982, (w:) „Głos Uczelni”, XI 2004, s. 50–53.. uz.zgora.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-11)].