Zenon Żebrowski

Artykuł ten został zgłoszony do umieszczenia na stronie głównej w rubryce „Czy wiesz”.
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.

Zenon

Władysław Żebrowski
Zenon w 1959
Kraj działania	Polska Japonia
Data i miejsce urodzenia	ok. 1898 Surowe
Data i miejsce śmierci	24 kwietnia 1982 Tokio, Japonia
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	Kościół katolicki
Inkardynacja	Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych
Śluby zakonne	21 stycznia 1931
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Zenon Żebrowski (jap. ゼノ ゼブロフスキー), właściwie Władysław Żebrowski^[1] (ur. prawdopodobnie 22 września 1898 w Surowem, zm. 24 kwietnia 1982 w Tokio) – misjonarz, franciszkanin konwentualny, założyciel ponad 30 sierocińców w Japonii, prekursor animaloterapii^[2].

Pochodził z rodziny chłopskiej. Był synem Józefa i Anny z Kozonów małżonków Żebrowskich^[3]. Obserwował głęboką religijność Matki, która chodziła pieszo na pielgrzymki do Częstochowy. Miał trzech braci i siostrę^[4]. 1 lipca 1919 zaciągnął się w Łomży do 1. Pułku Piechoty Legionów. W czasie wojny polsko-bolszewickiej bronił Wilna. W wojsku służył niecałe trzy lata^[3]. Potem uczył się rzemiosła u krawca, szewca, ślusarza i kowala^[4].

W 1924 pracował w Przasnyszu u „dobrego Jojne” w fabryczce żydowskiej^[5], co pozwoliło mu stwierdzić „Ja bardzo lubiłem Żydów, gdyż Żydzi mają dobre serce”^[2]. Podczas uroczystości odpustowych ku czci św. Stanisława Kostki w Rostkowie, po kazaniu wygłoszonym przez ojca pasjonistę, zainteresował się życiem zakonnym. Przebywał jeszcze krótko w Płocku i Warszawie, dokąd wyruszył, bo „chciał się ubrać lepiej i poznać większe miasto”. Tam wstąpił do małego kościółka i zobaczył „gołe piętki i trepki” zakonnika, więc stamtąd odszedł. „Zawsze lubiłem nosić piękne, wyglansowane buty, błyszczące jak „oficerki”. Nie śmiejcie się, żem powołanie zakonne uzależniał od butów”^[5].

W 1925 wstąpił do zakonu franciszkanów w Grodnie, przybierając imię Zenon. Śluby zakonne złożył w 1928. Uczestniczył w wydawaniu „Rycerza Niepokalanej”, wraz z o. Maksymilianem Kolbem kierował budową klasztoru w Niepokalanowie^[3][4]. W szczerym polu w Teresinie zbudował kapliczkę, co przekonało księcia Druckiego-Lubeckiego, by bezpłatnie oddać ziemię franciszkanom^[2].

W 1930 wraz z o. Maksymilianem Kolbem wyjechał na misję do Japonii. Współtworzył misję katolicką w Nagasaki (m.in. budował klasztor franciszkanów w Nagasaki). Tam w 1931 złożył śluby wieczyste^[3]. Kolportował współtworzone przez siebie japońskie wydanie „Rycerza Niepokalanej”. Po zakończeniu II wojny światowej zajął się organizowaniem sierocińców dla japońskich dzieci. 6 stycznia 1946 wraz z o. Mieczysławem Mirochną założył sierociniec dla bezdomnych chłopców, ofiar II wojny światowej (początkowo w budynku seminaryjnego internatu w Urakami). Kolejne sierocińce powstawały w Kogakura – wynajął kilka baraków po robotnikach byłych fabryk Mitsubishi; w Omura – sieroty zamieszkały przejściowo w byłych koszarach marynarki wojennej, dzieci kształciły się w warsztatach: mechanicznym, szewskim, krawieckimi ogrodniczym. W Konagai, 25 km od miejscowości Isahaya, w sierpniu 1948 powołano szkołę powszechną i gimnazjum. Pragnąc dać podopiecznym radość, organizował wycieczki, loty samolotem, pływanie statkiem lub okrętem, zawody sportowe, place zabaw z huśtawkami. Do tego miejsca przybył 18 kwietnia 1946 młodszy brat cesarza, książę Takamatsu Miyadenka, a w 1947 sam cesarz Hirohito.

Tworzył osiedla dla bezdomnych, zwane „Miastami Mrówek”, oraz zakłady dla okaleczonych podczas wybuchu bomby atomowej w Nagasaki. W Tokio do „króla gałganiarzy” dołączyła Kitahara Satoko, córka profesora uniwersytetu i stała się oddaną współpracownicą, została beatyfikowana. Kolejne „Miasta Mrówek” powstały w dwudziestu miejscowościach, w tym w Nagasaki, Kobe, Osaka, Nagoja, Zasebo, Kuma-moto, Modzi, Fukuoko, Hiroszima. Założył ponad 30 ośrodków opieki społecznej. W Notahara koło Hiroshimy zorganizował pierwsze „Zeno shoneu Bokujo”, czyli pastwisko, łąkę dla upośledzonych fizycznie i umysłowo dzieci (hodowla i pielęgnacja zwierząt jako terapia). Początkowo ośmiu chłopców miało tam dwa psy, dziewięć kóz, czternaście skowronków, dwadzieścia sześć kaczek, dziewięć kur, parę gołębi i jedną owcę^[2].

Władze zakonu mianowały go generalnym opiekunem franciszkańskich inicjatyw w Japonii. Organizował pomoc dla osób z Korei, Wietnamu, Nikaragui i Indii^[4]. Działał w myśl zasad: „Śmierć człowieka jest zjawiskiem naturalnym, dlatego trzeba pracować z pośpiechem, dopóki się żyje” oraz „Każde dziecko jest piękne” i „Wszyscy ludzie składają się z takich samych pierwiastków i jako tacy są jednakowi”^[2].

Cieszył się ogromnym zaufaniem i szacunkiem Japończyków (nazywany był przez nich bratem Zeno od jap. słowa zennō – „wszechmocny”). Był gościem na japońskim dworze^[4]. Cesarz Hirohito pokłonił się przed nim i zapewnił mu bezpłatne przejazdy wszystkimi środkami transportu oraz pobyty w japońskich hotelach^[2]. W 1969 został odznaczony przez cesarza Orderem Świętego Skarbu IV klasy^[1], a rząd PRL uhonorował go w 1976 Złotą Odznaką Orderu Zasługi PRL^[3].

Po wyjeździe do Japonii rodzinne strony odwiedził raz, w 1971^[4].

Ostatnie lata życia (1978–1982) spędził w szpitalu w Tokio^[3][4], tam odwiedził go papież Jan Paweł II.

Spokrewniony był z Tadeuszem Żebrowskim – ambasadorem PRL w Tokio, oraz z o. Jerzym Żebrowskim (bratanek), który poszedł w ślady stryja, był misjonarzem w Kenii, Kanadzie, jest proboszczem Parafii Matki Bożej Częstochowskiej w Bostonie.

W 1976 Rada Państwa PRL przekazała przez Polską Ambasadę w Tokio Złotą Odznakę Orderu Zasługi dla brata Zeno^[6].

W 1979 wzniesiono pomnik Brata Zeno „Bezgranicznej Miłości” pod górą Fudżi, w Fuji Reien (Park Pamięci Fuji) w miejscowości Gotemba (pref. Shizuoka), z dobrowolnych ofiar społeczeństwa na wniosek pana Shizuki Edami; wykonany wspólnie przez Polaka i Japończyka, Adolfa Ryszkę i Hajime Togashi^[4][2].

W 1977 powstał film Zenon-Niebo-Maryja^[4], a w 1999 film animowany Zeno Kagiri Naki Ai ni^[7][8]. W 2019 Marta Sokołowska wyreżyserowała film dokumentalny Zeno-San^[9]. Powstał też musical o bracie Zenonie pt. Wszyscy ludzie są równi. Telewizja Niepokalanów wyprodukowała film dokumentalny Niespokojna dusza w reżyserii Doroty Górskiej^[6].

W 2002 został wspomniany w przemówieniu cesarza Akihito, który odwiedził Polskę pierwszy raz w historii stosunków polsko-japońskich i znał brata Zeno^[4]. Pamiątki z tej wizyty można oglądać w otwartym w 2002 w Czarni Muzeum im. Brata Zenona Żebrowskiego^[10][11]. Przed kościołem w Czarni stoi pomnik wystawiony w 1998 przedstawiający zakonnika z japońskim chłopcem i dziewczynką w kurpiowskim stroju. Pod pomnikiem jest napis Miłość bez granic^[4][12][13]. Zakonnik jest upamiętniony w Muzeum św. Maksymiliana w Niepokalanowie^[6].

Zenon Żebrowski jest patronem szkół podstawowych w Wykrocie^[14] i Surowem^[15][3]. Patronuje ulicy w Ostrołęce^[16] oraz Specjalnemu Ośrodkowi Szkolno-Wychowawczemu w Czarni^[13].

W 2017 Miejska Biblioteka Publiczna im. W. Gomulickiego w Ostrołęce oraz Stowarzyszenie Przyjaciół Bibliotek i Książki poświęciły mu spotkanie regionalnego klubu „Przy Studziennej”^[17]. W 2022 Noc Poezji podczas Myszynieckich Nocy w Dzwonnicy była poświęcona bratu Zeno w 40. rocznicę śmierci^[18].

W 2018 Związek Kurpiów wydał wierszowaną historię brata Zeno z rysunkami dzieci ze szkoły w Wykrocie^[19].

W Tokio poświęcono mu dwie wystawy^[20][21].

Poświęcono mu pracę doktorską. Iwona Merklejn przeanalizowała obraz działalności brata Zeno w japońskiej prasie^[22][23][24].

W 2024 przy krzyżu w Surowem odsłonięto tablicę mu poświęconą. Krzyż stoi naprzeciwko rodzinnej posesji zakonnika. Wykuł go w ramach egzaminu na kowala^[25].

25 czerwca 2024 w siedzibie Towarzystwa Przyjaciół Ostrołęki odbyło się spotkanie na temat: „Śladami Brata Zeno (Zenona Żebrowskiego) i jego Bratanka, o. Jerzego Żebrowskiego”, a 30 lipca – spotkanie z o. Jerzym Żebrowskim, bratankiem Brata Zeno i innymi członkami Rodziny^[26]

• Tori Matsui, Zeno nie ma czasu umrzeć…, tytuł oryginału japońskiego ZENO SHINU HIMA NAI, ED. Kanda Jimbocho JAPONIA BRAK ROKU, tytuł przekładu włoskiego ZENO NON TEMPO DI MORIRE, ed. Istituto Saveriano Missioni Estere, Parma 1969, Przekł. Luciano Mazzotti, Wydawnictwo Ojców Franciszkanów, Niepokalanów 1993 (z dedykacją dla pp.Elżbiety i Kazimierza Piórkowskich z dn.19 września 1998)
• Ludomir Jan Bernatek, Opowieść o Bracie Zenonie Żebrowskim, 1. Praca zbiorowa, Ojciec Kolbe i jego współpracownicy, 1981; 2. Ludomir Jan Bernatek, Opowieść o Bracie Zenonie Żebrowskim, 1983, Wydawnictwo Ojców Franciszkanów, Niepokalanów 1983
• O. Ludomir Jan Bernatek OFMConv, Opowieść o Bracie Zenonie Żebrowskim, 1. Praca zbiorowa, Ojciec Kolbe i jego współpracownicy, 1981; 2. Ludomir Jan Bernatek, Opowieść o Bracie Zenonie Żebrowskim, 1983, Wydawnictwo Ojców Franciszkanów, Niepokalanów 1998
• Jubileusz 125-lecia Parafii Matki Bożej Częstochowskiej (1893-2018), opracowanie Joanna Szybiak, tł. Joanna i Jesse Curry (album okolicznościowy wydany przez Polonię wspólnie z proboszczem, o. Jerzym Żebrowskim), Boston 2018
• Episteme 48 (2005) Brat Zenon Żebrowski – kurpiowski Apostoł Japonii, redaktor tomu ks. Janusz Aptacy, Wydawnictwo Wszechnicy Mazurskiej Acta Universitatis Masuriensis, Olecko 2005

• https://www.brotherzeno.com/pl/