Zygmunt Katlewicz

Zygmunt Katlewicz

Data i miejsce urodzenia	27 kwietnia 1914 Stanisławów
Data i miejsce śmierci	5 września 1986 Gliwice
Zawód, zajęcie	inżynier, nauczyciel akademicki
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Zygmunt Katlewicz (ur. 27 kwietnia 1914 w Stanisławowie, zm. 5 września 1986 w Gliwicach) – polski inżynier, nauczyciel akademicki.

Specjalista w zakresie miernictwa przemysłowego, kierownik Laboratorium Prototypów, szef produkcji Zakładu Doświadczalnego Elektroniki i Mechaniki Precyzyjnej Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Konstruktor przyrządów pomiarowych, kondensatorów, rezystorów, jeden z organizatorów przemysłu precyzyjnego w Polsce po II wojnie światowej. Członek zespołu konstruktorów pierwszego polskiego płucoserca.

Był współpracownikiem prof. Edmunda Romera w Zakładzie Pomocy Naukowych we Lwowie, a po zakończeniu wojny współorganizatorem Zakładu Optyki i Mechaniki Precyzyjnej Politechniki Śląskiej.

Syn Adama Katlewicza (rusznikarza i obrońcy Lwowa w 1918^[1]) i Michaliny (z d. Tadler). Brat Mariana Stefana Katlewicza, lotnika 308 Dywizjonu Myśliwskiego „Krakowskiego” za służbę w RAF w czasie II wojny światowej czterokrotnie odznaczonego Medalem Lotniczym^[2]. Ze związku ze Stefanią (z d. Karaś) miał dwoje dzieci: Elżbietę i Romualda.

Jego grób znajduje się na cmentarzu Witomińskim w Gdyni (kwatera 60-28-11_1)^[3].

W latach 60. XX w. w kraju funkcjonowały tylko dwa importowane płucoserca. W sytuacji braku dewiz pozwalających na zaspokojenie zapotrzebowania na te ratujące życie urządzenia, w 1967 roku rozpoczęto w Zakładzie Doświadczalnym Elektroniki i Mechaniki Precyzyjnej Politechniki Śląskiej prace nad konstrukcją polskiego aparatu, opartego w całości na materiałach i częściach dostępnych w kraju. Lekarze Śląskiej Akademii Medycznej wystąpili z inicjatywą skonstruowania takiego urządzenia do Politechniki Śląskiej. Doc. Tadeusz Paliwoda (kierownik zespołu kardiochirurgicznego) i anestezjolog dr Zygmunt Antoszewski oraz mgr inż. Józef Wajchenig i inż. Andrzej Zembala oraz zespół inżynierów-konstruktorów: Rudolf Wojnar, Karol Mosler, Günter Völkel, Romuald Stefanicki, Zygmunt Katlewicz i Harald Mosler przekazali w kwietniu 1968 Klinice Chirurgicznej Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu pierwszy aparat „Zabrze”, który do 1972 roku pozwolił przeprowadzić przeszło 100 zabiegów chirurgicznych na otwartym sercu. Następnie przekazano go Klinice Chorób Zakaźnych i zastąpiono modelem 1972 „Seria” tej samej produkcji. Aparat „Seria” wykonany w 25 egzemplarzach w całości pokrył zapotrzebowanie krajowych klinik kardiochirurgicznych^[4].

• Strona Wydziału Automatyki, Elektroniki i Informatyki Politechniki Śląskiej
• Historia Śląskiego Płucoserca. [dostęp 2013-02-05].
• Wycinki prasowe. [dostęp 2013-02-05].
• Znani Polacy pochodzący ze Stanisławowa. [dostęp 2021-09-25].