Zygmunt Skoczek
podpułkownik | |
Data i miejsce urodzenia | 10 lutego 1908 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 21 kwietnia 1987 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | Wojsko Polskie, |
Jednostki | Najwyższy Sąd Wojskowy |
Późniejsza praca | adwokat |
Odznaczenia | |
Zygmunt Antoni Skoczek ps. „Placyd”, „Kijaszek”, „Eski” (ur. 10 lutego 1908 w Warszawie, zm. 21 kwietnia 1987 tamże) – kapitan służby sądowej Wojska Polskiego II RP, podpułkownik Służby Sprawiedliwości ludowego Wojska Polskiego, adwokat.
Życiorys
Urodził się 10 lutego 1908 w Warszawie[1][2]. Był synem urzędnika wojskowego[2].
W 1930 został absolwentem studiów prawniczych na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego[2]. Został przyjęty do Wojska Polskiego. Jako podporucznik rezerwy ze starszeństwem z dniem 20 października 1931 został powołany do służby czynnej w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr I w Warszawie na przełomie 1931/1932[1]. W połowie lat 30. w stopniu porucznika był asystentem w Wojskowej Prokuraturze Okręgowej w Warszawie[2]. Od 1936 do 1938 był sędzią śledczym w WSO nr VI we Lwowie, od 1937 w stopniu kapitana[2]. W 1938 jako kapitan audytor został mianowany sędzią Wojskowego Sądu Rejonowego w Jarosławiu[2].
Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę uniknął aresztowania ze strony sowietów, po czym przebywał w Warszawie, a od 1941 do 1944 w Kosinie[2]. Od 1941 był członkiem Polskiej Organizacji Powstańczej, w strukturach której dowodził plutonem łączności. Podczas konspiracji wojennej używał pseudonimów „Placyd”, „Kijaszek”, „Eski”. Wiosną 1944 opuścił Warszawę, zaś latem tego roku, po przekroczeniu frontu wstąpił do ludowego Wojska Polskiego i został oficerem Służby Sprawiedliwości[2][3]. W 1946 był w stopniu podpułkownika. Sprawował stanowiska szefa Wojskowego Sądu Okręgowego w Lublinie, sędziego Najwyższego Sądu Wojskowego, od 1946 do 1950 zastępcy szefa Departamentu Służby Sprawiedliwości Ministerstwa Obrony Narodowej[2]. Figuruje jako członek składów orzeczniczych wydających wyroki określone później jako zbrodnie sądowe[2]. Był adwokatem wojskowym i pełnił funkcję obrońcy w procesach prowadzonych przed sądami wojskowymi[4].
Jako były oficer LWP przeszedł do pracy adwokackiej[5]. W 1950 został wpisany na listę adwokatów Izby Adwokackiej w Warszawie[2]. Od sierpnia 1952 pracował w Zespole Adwokackim nr 1 w Warszawie, później w Zespole Adwokackim nr 6[2]. W 1959 zasiadł we władzach Naczelnej Rady Adwokackiej[2][6]. W tym gremium był rzecznikiem dyscyplinarnym[2]. Od 1964 do 1970 był dziekanem Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie[2][7]. Od 1970 pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Rewizyjnej Izby Adwokackiej w Warszawie[2]. Publikował w czasopiśmie branżowym „Palestra”[8][9][10][11]. Od połowy 1975 do śmierci w 1987 był redaktorem naczelnym „Palestry”, będąc najdłużej sprawującym to stanowisko w okresie PRL[12][13]
Zmarł 21 kwietnia 1987[14]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera C4-5-7)[15].
Odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1946, za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą, oraz za sumienne wypełnianie obowiązków służbowych)[16].
Przypisy
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 276.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Adam Redzik. Poczet redaktorów naczelnych „Palestry”. „Palestra”. 9, s. 377-378, 2014.
- ↑ Jerzy Poksiński. Sędziowie wojskowi w latach 1944-1956 : próba zarysowania problemu. „Niepodległość i Pamięć”. 4/1 (7), s. 44, 1997.
- ↑ O karach śmierci w latach 1944–1956 z Krzysztofem Szwagrzykiem i Janem Żarynem rozmawia Barbara Polak. „Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej”. 11 (22), s. 14, 2002. ISSN 1641-9561.
- ↑ Iustitias Vestras Iudicabo. adnovum.neon24.pl, 2012-01-17. [dostęp 2016-12-02].
- ↑ Zjazd adwokatury. „Palestra”. 11 (23), s. 121, 1961.
- ↑ Zygmunt Skoczek. „Prawo i Życie” a sprawy adwokatury. „Palestra”. 9/5 (89), s. 6, 1965.
- ↑ Henryk Ejchart, Zygmunt Kropiwnicki, Stanisław Janczewski, Zygmunt Skoczek, Mieczysław Maślanka, Garlicki, Zawadzki. Sprawozdanie z otwartego zebrania Podstawowej Organizacji Partyjnej przy Warszawskiej Radzie Adwokackiej. „Palestra”. 5/11 (47), s. 4-30, 1961.
- ↑ Zygmunt Skoczek. Sytuacja w adwokaturze według oceny rzecznika dyscyplinarnego. „Palestra”. 6/9 (57), s. 3-9, 1962.
- ↑ Zygmunt Skoczek. „Prawo i Życie” a sprawy adwokatury. „Palestra”. 9/5 (89), s. 6-12, 1965.
- ↑ Zygmunt Skoczek. Spór o tajemnicę adwokacką. „Palestra”. 13/2 (134), s. 28-35, 1969.
- ↑ Adam Redzik: Dane ankiety. pbn.nauka.gov.pl. [dostęp 2016-12-02].
- ↑ Adam Redzik, Czesław Jaworski. Od „czasopisma poświęconego obronie prawa” do „Pisma Adwokatury Polskiej”. „Palestra”. 3-4 (675-676), s. 10, 2014.
- ↑ Zygmunt Skoczek. nekrologi-baza.pl. [dostęp 2016-12-02].
- ↑ Lista pochowanych. Zygmunt Skoczek. um.warszawa.pl. [dostęp 2017-03-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-18)].
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 51, poz. 332