Emil Artin
Emil Artin | |
---|---|
Função L de Artin | |
Nascimento | 3 de março de 1898 Viena |
Morte | 20 de dezembro de 1962 (64 anos) Hamburgo |
Sepultamento | Cemitério de Ohlsdorf, Weidling Cemetery |
Nacionalidade | austríaco |
Cidadania | Áustria-Hungria, Estados Unidos, Áustria |
Cônjuge | Natascha Artin Brunswick |
Filho(a)(s) | Michael Artin, Thomas Artin |
Alma mater | Universidade de Viena, Universidade de Leipzig |
Ocupação | matemático, professor universitário |
Prêmios | Prêmio Memorial Ackermann-Teubner (1932) |
Empregador(a) | Universidade de Princeton, Universidade de Hamburgo, Universidade de Hamburgo, Universidade de Notre Dame, Universidade de Indiana, Exército Austro-Húngaro |
Orientador(a)(es/s) | Gustav Herglotz e Otto Hölder |
Orientado(a)(s) | Nesmith Ankeny, Bernard Dwork, David Gilbarg, David Kent Harrison, Serge Lang, Karel deLeeuw, Alexander Murray MacBeath, Arthur Mattuck, Timothy O’Meara, Kollagunta Gopalaiyer Ramanathan, Otto Schreier, John Tate, Johannes Weissinger, Hans Julius Zassenhaus, Max August Zorn |
Instituições | Universidade de Hamburgo, Universidade de Notre Dame, Universidade de Princeton |
Campo(s) | matemática |
Tese | 1921: Quadratische Körper im Gebiete der höheren Kongruenzen |
Obras destacadas | congruência de Ankeny–Artin–Chowla, álgebra de Artin, bilhar de Artin, grupo de Artin, Artin's theorem on induced characters, teorema de Artin-Wedderburn, Artin–Zorn theorem, Artin's conjecture on primitive roots, função L de Artin, condutor de Artin, exponencial de Artin–Hasse, Artin reciprocity law, Lema de Artin-Rees, teoria de Artin–Schreier, Teorema de Artin-Schreier, curva de Artin–Schreier, ideal artiniano, anel artiniano, módulo artiniano, Artin–Tate lemma, transferência de Artin |
[edite no Wikidata] |
Emil Artin (Viena, 3 de março de 1898 — Hamburgo, 20 de dezembro de 1962) foi um matemático austríaco.
De 1919 a junho de 1921, Emil interessou-se especialmente pelo estudo da matemática na Universidade de Leipzig. Seu professor principal foi Gustav Herglotz, que também foi o orientador de sua tese. Adicionalmente, Emil frequentou cursos de química e vários campos da física, incluindo mecânica, teoria quântica, teoria maxwelliana, radioatividade e astrofísica. Em junho de 1921 obteve um doutorado, com a tese Quadratische Körper im Gebiete der höheren Kongruenzen.[1]
Iniciou sua carreira na Alemanha, na Universidade de Göttingen e depois, em 1923, passou para a Universidade de Hamburgo.
A ameaça nazista o obrigou a emigrar para os Estados Unidos em 1937 onde estudou na Universidade de Indiana (1938-1946) e na Universidade de Princeton (1946-1958).
Publicações selecionadas
- Collected papers. Addison-Wesley, 1965 (Lang, Tate Eds.)
- Quadratische Körper im Gebiete der höheren Kongruenzen. 1921 (Doktorarbeit). In: Mathematische Zeitschrift, Vol. 19, 1924, p. 153–246
- Über eine neue Art von L-Reihen. Abh. Math. Seminar Hamburg 1923
- Beweis des allgemeinen Reziprozitätsgesetzes. Abh. Math. Seminar Hamburg 1927
- Galoistheorie. Deutsch-Taschenbücher, Thun, 3. Auflage 1988 (em inglês Galois theory. 1942)
- Rings with minimum condition. (1948) com Cecil J. Nesbitt e Robert M. Thrall
- Geometric algebra. 5. Auflage, Interscience 1966 (primeira Ed. 1957)
- Class field theory. 1967, com John T. Tate (Vorlesungen 1951/2)
- Algebraic numbers and algebraic functions. Nelson 1968
- Introduction to algebraic topology. Columbus/Ohio, Merrill 1969 (entsprechende Hamburger Vorlesungen mit Hel Braun 1964 im Selbstverlag herausgegeben)
- Algebra 1,2. Universität Hamburg 1961/2
- Elements of algebraic geometry. Courant Institute, New York 1955
- Einführung in die Theorie der Gammafunktion. Teubner 1931
Algumas de suas publicações estão disponíveis online, por exemplo:
- Artin: Über Zetafunktion gewisser algebraischer Zahlkörper.[ligação inativa] In: Mathematische Annalen, 1923
- Artin, Hasse: Über den zweiten Ergänzungssatz zum Reziprozitätsgesetzt der l-ten Potenzreste im Körper k der l-ten Einheitswurzeln und in Oberkörpern von k.[ligação inativa] In: Journal reine angewandte Math., 1925
- Artin: Galois Theory. Notre Dame Lecture Notes
Referências
- ↑ Emil Artin (em inglês) no Mathematics Genealogy Project
Ligações externas
- O'Connor, John J.; Robertson, Edmund F., «Emil Artin», MacTutor History of Mathematics archive (em inglês), Universidade de St. Andrews
- Emil Artin (em inglês) no Mathematics Genealogy Project
Este artigo sobre um(a) matemático(a) é um esboço. Você pode ajudar a Wikipédia expandindo-o.
|