Milorad Labudović
| MILORAD LABUDOVIĆ | |
|---|---|
 | |
| Profesija | državni službenik |
| Član KPJ od | 1936. |
| Učešće u ratovima | Aprilski rat Narodnooslobodilačka borba |
| Služba | NOV i PO Jugoslavije |
| Narodni heroj od | 26. novembra 1955. |
Milorad Labudović Labud (Šekular, kod Berana, 21. novembar 1911 — Baroševac, kod Lazarevca, 25./26. februar 1943), učesnik Narodnooslobodilačke borbe i narodni heroj Jugoslavije.
Biografija
Rođen je 21. novembra 1911. godine u selu Šekularu kod Berana. Gimnaziju je pohađao u Peći i Prizrenu i završio je s odličnim uspehom. Godine 1931. upisao se na istorijsku grupu Filozofskog fakulteta na Beogradskom univerzitetu. Već na prvoj godini studija opredelio se za revolucionarni pokret.
Član Saveza komunističke omladine Jugoslavije postao je od 1933, a član Komunističke partije Jugoslavije 1936. godine. Svake godine bio je biran u upravu Udruženja studenata-istoričara, a najčešće je bio sekretar ili potpredsednik uprave. Delujući u svom stručnom udruženju i šire na Univerzitetu kao komunista, bio je uhapšen u aprilskoj provali 1935. godine, kao član Fakultetskog komiteta SKOJ-a. Na saslušanju u policiji je rekao: „Svesno sam pristupio komunističkom pokretu, jer mi je dužnost da se svim sredstvima borim protiv postojećeg režima i pokreta“.
Posle završetka fakulteta, 1936. godine, pomoću rođačkih veza zaposlio se u Ministarstvu prosvete, kao dnevničar. I tu je nastavio s revolucionarnim delovanjem. Ponovo je uhapšen avgusta 1940. godine. Odslužio je, kao i prvi put, šest meseci u beogradskoj Glavnjači i u zatvoru na Adi Ciganliji. I pored mučenja, na policiji se držao primereno. Posle izlaska iz zatvora, februara 1941. godine, izbačen je iz službe, pa se nastanio u Gornjem Milanovcu, gde mu se nalazila supruga.
Aprilski rat
Kada je počeo Aprilski rat 1941. godine, prijavio se u najbližu artiljerijsku jedinicu i pokušao da pruži otpor Nemcima na lazarevačkom putu. Bio je zarobljen i odveden u kragujevački logor, odakle je ubrzo uspeo da pobegne.
Ustanak u Srbiji
Jula 1941. godine, stupio je u Prvi šumadijski odred, kojim je komandirao Milan Blagojević, španski borac i istaknuti revolucionar. Isprva borac i vodnik, Labudović je ubrzo postao komandir čete, a već krajem septembra komandant Trećeg bataljona. Pod Labudovim rukovodstvom, bataljon je vodio žestoke borbe s pripadnicima 714. nemačke divizije, čija se komanda nalazila u Topoli. Teže borbe u kojima je učestvovao bile su zaseda u selu Krčevcu, na Prokopu u selu Vinči, na Rudniku, Rapaj-brdu i ostalim mestima.
Zbog prekida saradnje četnika Draže Mihailovića sa partizanskim snagama, Labudović je, 5. novembra 1941. godine, sa svojim Trećim bataljonom, dobio zadatak da pohita u okolinu Užičke Požege i da, zajedno s još nekim partizanskim jedinicama, brani Vrhovni štab i slobodnu teritoriju oko Užica. Na putu prema Gornjem Milanovcu, Užičkoj Požegi, Arilju i u selima Gornja i Donja Dobrnja, Duškovcu, Kamenici i Pranjanima, vodio je danonoćne borbe protiv četnika. Posle toga, uz usputne borbe, vratio se početkom decembra u Šumadiju.
Dok se Labudović sa svojim bataljonom vraćao u Šumadiju, glavnina partizanskih snaga povukla se u Sandžak, pa je izgubio vezu s njima. Za borce bataljona, pripadnike i za simpatizere Narodnooslobodilačkog pokreta nastali su tada izrazito teški dani. Partizani su morali da se sklanjaju od stalnih neprijateljskih napada i pretresa, pa su uglavnom živeli su po zemunicama. Teror okupatora i saradnika je obeshrabrivao lokalno stanovništvo da udeli sklonište partizanima. U tim uslovima, Labud se krio kod roditelja svoje supruge, u selu Plaskovcu, kod Topole. U zemunici je boravio dva i po meseca.
Obnavljanje odreda
- Glavni članak: Prvi šumadijski partizanski odred
Pri obnavljanju Prvog šumadijskog odreda „Milan Blagojević“, krajem aprila 1942. godine, postao je njegov komandant. I pored jakih neprijateljskih snaga, koncentrisanih na ovom sektoru, odred je napadao žandarmerijske stanice, opštinske uprave, te vršio razne sabotaže i diverzije na železničkim prugama i telefonskim linijama. Neprijatelj je ucenio glave partizanskih komandanata i vršio stalne potere za odredom. Akcije odreda snažno su politički uticale na narod Šumadije, a naročito napadi na sreska mesta Sopot, 14. decembra 1942., i Belanovicu, 21. februara 1943. godine.
Noću 25./26. februara 1943. godine, partizani su izvršili napad na žandarmerijsku stanicu u Venčanima i na posadu ljotićevaca u Baroševcu, kod Lazarevca. Tada je bila likvidirana žandarmerijska stanica u Venčanima, dok su ljotićevci u Baroševcu ranije saznali za namere partizana, pa su zaposeli okolne zgrade i rovove. Na čelu napada na Baroševac bio je Labudović. U toku borbe s neprijateljem, Milorad Labudović bio je smrtno pogođen neprijateljskom vatrom.
Četnički komandant Predrag Raković 3. marta 1943. javlja generalu Mihailoviću o sastanku sa nemačkim potporučnikom Krigerom, na kom su dogovorili uništenje Labudovog odreda:
Tema razgovora bila je isključivo uništenje komunističkih bandi, na teritoriji koju obezbeđuje Nemačka jedinica iz Gor. Milanovca. Uglavnom dolazi u obzir komunistički vođa Labud koji ima oko 150 komunista pod svojom komandom u okolini Rudnika, u srezovima: Kačerskom i Orašačkom. Utvrdili smo plan za ovaj rad. O izvođenju ove akcije detaljno sam se dogovorio sa Zvonkom noću između 2/3 - III t.g., u čemu smo postigli potpunu saglasnost.[1][2]
Narodni heroj
Ukaz predsednika Federativne Narodne Republike Jugoslavije Josipa Broza Tita, 26. novembra 1955. godine, proglašen je za narodnog heroja.
Literatura
 | Portal NOB Segment isključivo posvećen Narodnooslobodilačkoj borbi. |
- „Narodni heroji Jugoslavije”. Beograd: Mladost. 1975.
- p
- r
- u
Narodni heroji iz severne Crne Gore
Narodni heroji Jugoslavije rođeni u severnoj Crnoj Gori, kao i oni koji su politički ili vojno delovali na ovom području:
- Mirko Arsenijević
- Dimitrije Vojvodić
- Branko Deletić
- Vujadin Zogović
- Milić Keljanović
- Danilo Lekić
- Mirko Novović
- Krsto Bajić
- Dragoslav Bogavac
- Dušan Vujošević
- Vukadin Vukadinović
- Živko Živković
- Milun Ivanović
- Radule Jevrić
- Milorad Jovančević
- Savo Joksimović
- Miloš Komatina
- Milan Kuč
- Milorad Labudović
- Đuro Lončarević
- Miloš Mališić
- Vojo Maslovarić
- Radomir Mitrović
- Dragomir Nenadović
- Dobrila Ojdanić
- Đorđije Pajković
- Sekule Popović
- Mihailo Stojanović
- Vladimir Šćekić
- Jevrem Grbović
- Radoje Dakić
- Jovan Ćorović
- Batrić Žugić
- Komnen Žugić
- Vuk Knežević
- Marko Kulić
- Dušan Obradović
- Jakov Ostojić
- Uroš Bulatović
- Veljko Vlahović
- Spasoje Dragović
- Savo Drljević
- Boško Janković
- Vukman Kruščić
- Milutin Lakićević
- Jelica Mašković
- Savo Mašković
- Janko Ćirović
- Ljubomir Bakoč
- Boško Dedejić Pop
- Aleksa Đilas Bećo
- Milovan Đilas (lišen zvanja)
- Vuksan Đukić
- Tomaš Žižić
- Nenad Rakočević
- Radomir Rakočević
- Danilo Grbović
- Velimir Jakić
- Danilo Jauković
- Mašo Jelić
- Bogdan Kotlica
- Vasilije Pejović
- Komnen Cerović
