1 Regiment Grenadierów Krakowskich

Ten artykuł dotyczy 1 Regimentu Grenadierów Krakowskich. Zobacz też: 1 Pułk Piechoty – stronę ujednoznaczniającą.

1 Regiment Grenadierów Krakowskich

Grenadierzy krakowscy wg rysunku Walerego Radzikowskiego
Historia
Państwo	I Rzeczpospolita
Działania zbrojne
Powstanie kościuszkowskie
Organizacja
Rodzaj wojsk	Wojska lądowe

1 Regiment Grenadierów Krakowskich – oddział wojskowy wchodzący w skład wojsk powstańczych okresu insurekcji kościuszkowskiej w 1794.

Dwubatalionowy regiment sformowany został po bitwie pod Racławicami. Rdzeniem jednostki stali się uczestnicy zwycięskich ataków na centrum dywizji gen. Aleksandra Tormasowa. Po bitwie większość chłopów zdezerterowała do domu. Ci co pozostali stanowili batalion kosynierski^[1]. Nosili oni czapki rogatywki, granatowe kurtki z zielonymi wyłogami oraz czechczery lub spodnie z białego sukna. Drugim batalionem stała się milicja wojewódzka generała majora ziemiańskiego Jana Śląskiego. Na czele batalionu stanął ppłk. Euzebiusz Siemianowski^[1].
Pod koniec kwietnia regiment liczył 926 osób^[2], ale już 27 maja — 876.
Po bitwie pod Szczekocinami regiment liczył 663 żołnierzy, w lipcu spadł do 540, a 27 sierpnia do 537. We wrześniu wspierał rozproszoną dywizję Sierakowskiego. Pod koniec tego miesiąca liczył 413 głów. Z bitwy pod Maciejowicami niewielką ich część z uratowanym sztandarem przyprowadził na Pragę mjr Józef Szumiański^[1].
Do bitwy pod Szczekocinami dowodził regimentem płk Jan Krzycki, a po nim dowodzenie przejął ppłk Euzebiusz Siemianowski^[3].

• płk Jan Krzycki
• ppłk Euzebiusz Siemianowski

• Krzysztof Bauer: Wojsko koronne powstania kościuszkowskiego. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1981. ISBN 83-11-06605-1.
• Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
• Bolesław Twardowski: Wojsko Polskie Kościuszki w roku 1794. Poznań: Księgarnia Katolicka, 1894. Brak numerów stron w książce